Mr. Brooks wiedzie spokojny żywot, ale jego demoniczna natura objawia się, kiedy do głosu dochodzi jego alter ego, Marshall. Marshall to bezwzględny psychopata – z dziką pasją dokonuje brutalnych morderstw. Śledztwo w tej sprawie podejmuje nieugięta pani detektyw Attwood. Znajomość ze wzbudzającym podejrzenia panem Brooksem narazi ją na śmiertelne niebezpieczeństwo.

Thriller? Komedia? Dramat? Satyra? Film jest jeszcze bardziej rozdarty niż jego bohater, współczesny Jekyll/Hyde. Costner jak zwykle gra świetnie, ale natłok wątków i konwencji psuje całą zabawę.

Tytułowy pan Brooks to killer nietypowy: nie jest ani psychopatą-japiszonem w stylu Patricka Batemana, ani zdesperowaną ofiarą monotonnej codzienności, jak William ’D-Fens’ Foster z „Upadku”. Jest nałogowcem i wierząc, że jego zbrodniczy instynkt da się leczyć jak każde inne uzależnienie, miesiącami cierpliwie chodzi na terapię i spotkania AA oraz ogania się od natrętnego alter ego, które próbuje na nowo skusić go do złego. Może to i niezła koncepcja na nietypowy thriller, ale scenarzysta zarżnął pomysł własnymi rękami, dorzucając do fabuły coraz nowe poboczne wątki, których wielość sprawia, że historia rozłazi się w szwach. Szkoda, bo Costner w nietypowej dla siebie roli psychopaty wypadł naprawdę bardzo przekonująco.