Szampan, świece, płatki róż… Dla Kristen i Jamesa miała to być magiczna noc, podczas której mieli uczcić wyjątkową okazję. Wyszli z wesela przyjaciół i pojechali do położonego w pięknym, ustronnym miejscu letniego domu rodziców Jamesa. Kiedy o czwartej nad ranem usłyszeli pukanie do drzwi i złowieszczy głos zadający absurdalne pytanie: Jest Tamara? – nie mieli pojęcia, co ich czeka…

Niewypał. Jedyne, co się broni, to interesujące zdjęcia i ścieżka dźwiękowa. Poza tym totalna nuda. Debiutujący w pełnometrażowej fabule reżyser Bryan Bertino miał szansę na zrobienie przyzwoitego filmu. Nie udało się, niestety. Zaczyna się jak melodramat – ona nie przyjmuje jego oświadczyn. Potem jadą do domu na pustkowiu, gdzie znienacka pojawiają się tajemniczy nieznajomi. Liv Tyler miota się z wystraszoną miną po domu, czasem ze strachu posapuje. Długo się miota. To samo robi jej niedoszły mąż. Atmosfera teoretycznie się zagęszcza, choć tak naprawdę dokładnie wiemy, jak to się skończy. I czekamy na ten koniec z utęsknieniem. Łezka się w oku kręci, gdy na myśl przychodzą takie doskonałe filmy jak np. „Funny Games”.