Połowa XVII wieku. Młody dramatopisarz Moliere i jego trupa przybywa do Paryża po okresie tułaczki po peryferiach Francji. Są pełni zapału i chęci, ale ich sztuki okazują się finansową klapą. Zadłużony po uszy Moliere, trafia w końcu do więzienia. Na szczęście swoją pomoc oferuje mu niejaki Jourdain, paryski bogacz, który ma wobec młodego, utalentowanego twórcy pewien plan.

„Zakochany Szekspir”, „Zakochana Jane”, „Zakochany Molier”… Na „Zakochanego Prousta” już nie pójdę.

Zabawne, ale siłą geniusza Moliera, z którego sztuk twórcy filmu czerpali pełnymi garściami. Pomysł naiwny i banalny – Molier został wielkim dramatopisarzem dzięki temu, że spędził kilka miesięcy w domu niejakiego pana Jourdain, a cała jego twórczość to nic innego jak jego wspomnienia z tego czasu. Całość lekka, romantyczna, nieźle zagrana – efektowna błahostka. A, naprawdę świetna jest scena, w której Molier uczy pana Jourdain, jak zagrać konia.