Kiedy Quoyle, samotny, nieszczęśliwy dziennikarz traci w wypadku samochodowym żonę, z którą od dawna już łączą go tylko luźne stosunki, jego życie zmienia się na zawsze. W poszukiwaniu ukojenia i ucieczki Quoyle przenosi się do Nowej Funlandii, do małej rybackiej wioski Killick-Claw i wraz ze swoją ciotką i córeczką wprowadza się do tajemniczego domu swoich przodków.

Lasse Hallstrom nie zaskakuje i... ponownie kręci film przeciętny, żeby nie powiedzieć mierny. Historia sama w sobie jest przyzwoita, ale opowiadana jest w sposób zupełnie nie zajmujący. Jak można tak zmarnować jedną z najlepszych ekip aktorskich roku? Przecież Spacey, Dench, czy Moore w innych filmach potrafią przykuć do ekranu jednym gestem, jednym spojrzeniem. W poprzednich amerykańskich filmach reżysera (za wyjątkiem 'Gilberta Grape' również przynudzających) można było przynajmniej podziwiać aktorstwo i ładne zdjęcia. Tutaj nawet aktorski guru Kevin Spacey wyszedł sztucznie jako niedorajda, a ładnych obrazków pojawiło się raptem kilka. Czyli Hallstrom tradycyjnie sprzedaje nam miernotę w pozornie atrakcyjnym opakowaniu kina quasi-artystycznego, ale tym razem z jeszcze słabszym skutkiem niż poprzednio. Gdzie podział się ten zdolny facet, który zaczął karierę od świetnego 'Moje życie jako psa'?

Opowieści z życia pozornie niewinnych prowincjonalnych miasteczek skrywających mroczne tajemnice to jeden z mych najukochańszych tematów literacko-filmowych, toteż i „Kroniki portowe” dały mi trochę radości. Mogły dać więcej, gdyby nie kompletnie położona narracja i wyjątkowo źle obsadzony Spacey. Generalnie, mimo natłoku znakomitych aktorów, jest miło, owszem, ale i dość niemrawo. Adrenalina skacze tylko dwa razy: przy scenie przeciągania domu po lodzie i gdy Cate Blanchett zdejmuje dżinsy. No więc właśnie – nie powiem, żeby nie było przyjemnie, ale materiał zasługiwał chyba na nieco głębsze potraktowanie niż sprowadzenie do poziomu westchnięć: „wooow, ale fajowe z tym domem…” i „wooow, ale ona ma pupę…”.

Książka ma banalną fabułę (życiowa fajtłapa wyrusza do krainy prawdziwych maczo grande i - saprajs saprajs - okazuje się, że też jest maczo), ale urzeka czynnikami pozafabularnymi, przede wszystkim fajnymi, ciepło-cynicznymi poradami życiowymi. Film - wiernie oddaje fabułę. Banału tu jakby jeszcze więcej, bo zamiast przemiany fajtłapy w maczo śledzimy przemianę Spaceya-udającego-durnia w Spaceya Spaceyowatego. Z dorobku Halstroma chyba naprawdę jednak najbardziej sobie cenię teledyski Abby.

Filmowi niewiele można zarzucić, poza tym, że jest do obrzydliwości poprawny (ale nic ponadto). Ogląda się jednak bez poczucia winy - ot, bardzo miła historia w północnych pejzażach. Spacey jakiś nieswój. Cate Blanchett również - co w jej przypadku jest zaletą. Postać grana przez Julianne Moore mogłaby być niemową. Jedna przepiękna scena - z wleczeniem domu po lodzie, prawie jak z Fitzcarraldo. Reszty prawie nie pamiętałam już po kilku dniach.

Takie nijakie takie. Przekombinowany Miramaxowy film zrobiony z założenia pod Oscary, który się nie udał. Mnóstwo znanych nazwisk, które niczemu nie służą. Bywa i tak.

Nastrojowa opowieść o zmianie nastawienia do świata i o przezwyciężaniu nieszczęść. Naprawdę trudno cos więcej o tym filmie powiedzieć, poza tym, że da się obejrzeć bez przykrości, ale za gardło nie chwyta. Zwraca uwagę raczej odmienna rola Cate Blanchett, a poza tym zdajemy sobie sprawę z tego, że na Nowej Funlandii mieszkać byśmy nie chcieli. Zimno!