"Męska sprawa" opowiada historię 13-letniego Bartka (Bartosz Idczak) z biednej łódzkiej rodziny. Matka z trudem utrzymuje rodzinę, składając plastikowe lalki. Ojciec, były piłkarz-amator, jest bezrobotny. Jedynym środkiem wychowawczym, jaki stosuje wobec syna jest pasek od spodni. Na dziecku wyładowuje swoje frustracje.

Tego typu historie padają dla mnie zwykle w pierwszym momencie, w którym wyczuję brak szczerości twórców, próbę eksploatacji tematu i manipulowania moimi uczuciami. W 'Męskiej sprawie' Fabicki zdołał tego uniknąć. Film wywołuje wrażenie prawdziwego, autentycznego. Bardzo dobrze spisały się aktorsko dzieci, nieco słabiej dorośli. Dobry scenariusz odpowiednio wykorzystuje praktycznie każdą scenę do zdefiniowania kolejnych postaci, ale i kończy całość w sposób zmuszający do myślenia. Ogromne brawa dla Godfrejowa za świetne zdjęcia - bodaj najwyższej jakości składową filmu. Mam wrażenie, że 'Męska sprawa' osiąga wszystko, czego można oczekiwać od krótkometrażowego dramatu - dotyka ważnej sprawy i robi to w sposób przejmujący i szczery.

Dobre. Zdjęcia, scenariusz, aktorstwo – w tej właśnie kolejności. I finał pozostawiony interpretacji odbiorcy – to lubię.

Naprawdę piękna rzecz. Co zwraca uwagę, to że autorom udało się zrobić film o przemocy koszmarnego rodzaju praktycznie żadnej przemocy nie pokazując – oraz że uniknęli łzawości i łatwych schematów w najbardziej naładowanych emocjonalnie momentach. Nie ma się do czego przyczepić – ‘Męska sprawa’ to starannie przemyślana, dobrze zagrana (nawet przez dzieci, co w polskim filmie jest ewenementem!), ładnie sfilmowana całość. Mark Twain pisał, że idealne proporcje aforyzmu to ‘minimum dźwięku przy maksimum sensu’: dokładnie to prezentuje film Fabickiego, tyle że w filmowych kategoriach. Brawo!

Nie znam się na krótkometrażówkach i nie przepadam za nimi, więc trudno mi powiedzieć co może decydować o ich jakości. W tej na plus należy niewątpliwie zaliczyć zdjęcia i grę dziecięcych aktorów - a to jak na polskie kino już dużo.