Sześcioro członków klubu czytelniczego, sześć książek Jane Austen, sześć splecionych ze sobą wątków rozgrywających się w ciągu sześciu miesięcy, a to wszystko w scenerii żyjącego w szalonym tempie miasta Sacramento. Bohaterowie mogą odnaleźć echa swoich problemów i perypetii właśnie w powieściach tej autorki, powieściach pełnych uniwersalnych obserwacji i prawd o ludzkim życiu.

I przyjemnie i zabawnie i niegłupio, ale trochę zbyt symetrycznie. Szkoda, że twórcy nie zdecydowali się choć trochę złamać schematu, bo wyszłoby to z pożytkiem dla filmu. Który mimo to wart zobaczenia jest. Bez zobowiązań.

Prozac? Nie, proza. Jane Austen. Czyli lekki i przyjemny film na nielekkie i nieprzyjemne tematy. Coś jak „Zmowa pierwszych żon”, ale bliższe życiu. Aż do trzeciego, nazbyt już niestety bajkowego aktu, gdzie twórcy nieco już za bardzo szarżują z tezą, że wszystkie, naprawdę WSZYSTKIE problemy da się rozwiązać przy pomocy książek Austen. Nie żebym miał coś do takiej tezy na przykład w głupawej komedii romantycznej, ale tutaj najpierw stwarza się wrażenie realizmu, a potem… ech… Niemniej jak na chick flick to i tak górna półka.

W dobie różnych okropnych „A właśnie, że tak!”, „Niania w Nowym Jorku” czy „Miłość i inne nieszczęścia” i średnich „Nigdy nie będę twoja” czy „W świecie kobiet”, „Klub…” niewątpliwie mocno wybija się na plus w gatunku kina romantycznego (nie napiszę „komedii”, bo to mocno bywa nadużywane). Widać tu przyzwoitą podstawę w postaci pierwowzoru literackiego, całkiem znośnie przeniesionego na ekran, bez zbytecznych skrótów, ale z zachowaniem wielowątkowej struktury. Problemy miłosne i osobiste bohaterów brzmią całkiem wiarygodnie, a spojrzenie na nie przez pryzmat prozy Jane Austen pozwala na odróżnienie się filmu od stada innych produkcji romantycznych i daje nieco staromodnego literackiego powiewu. Aha – Maria Bello i Emily Blunt wyglądają naprawdę ślicznie.