Po siedemnastoletnim pobycie w szpitalu psychiatrycznym Michael Myers ucieka i rozpoczyna swój morderczy powrót do Haddonfield, by kontynuować tam dzieło zniszczenia, a także, by rozwiązać parę spraw ze swej przeszłości. Michael zaczyna śledzić pewną studentkę, Laurie Strode oraz jej przyjaciółki Annie i Lyndę.

Pierwsze 40 minut, czyli dzieciństwo Michaela Myersa, od strony czysto horrorowej jest bez zarzutu: Zombie swoim zwyczajem łączy stylizację na kino exploitation z lat 70. z romantycznymi balladami, tworząc tym samym osaczający, psychodeliczny klimat. Niestety, po upływie ekranowych 40 minut Myers dorasta i kończy się to, co dobre, a zaczyna przeciętny slasher z psycholem uganiającym się za półnagimi dziewczynami. W sumie mam wrażenie, że wyszłoby o wiele lepiej, gdyby Zombie w całości, nie tylko w pierwszych 40 minutach, zdecydował się na prequel, a nie remake filmu Carpentera.

Czy ktoś, kto każe się tytułować równie pretensjonalnym pseudonimem artystycznym jak „zombie”, może w ogóle zrobić dobry film? Pewnie może, ale nie tym razem. Ten film nie jest ani wciągający, ani straszny, ani śmieszny. Nie jest nawet przegięty (miłośnicy campu, zostańcie w domu!). Mami się tutaj widza różnymi sygnałami, które to mają prowadzić hen, hen w takie głębie, że aż strach się bać. A to motyw maski (grecka persona, he, he), a to dysfunkcyjna rodzina, która rodzi czyste zło, a to opresyjne społeczeństwo ze swoimi przybytkami terroru: szkołą, szpitalem psychiatrycznym. Coś dla miłośników Tokio Hotel, psychoanalizy i noży.

Nigdy nie lubiłem Michaela Meyersa. Koleżka nie miał ani finezji Freddy’ego Kruegera, ani komiczno-diabolicznej anemiczności Jasona Vorheesa. Nigdy nie polubię też Roba Zombie. Facet nie ma za grosz talentu. Jego słynny dyptyk „Dom 1000 trupów” i „Bękarty diabła” to skończone gówno, a fałszywy zwiastun do „Grindhouse” jest najgorszy ze wszystkich czterech i ratuje go jedynie występ Nicholasa Cage’a (co jest już wystarczająco wymowne). Remake „Halloween” jest tak słaby, że nawet ja, fanatyk gore, miłośnik posoki i flaków, wszystkożerny entuzjasta slasherów starych i nowych, poczułem się zażenowany. Od początku, czyli sceny, w której ojciec małego psycholka rzuca mięsem, po ostatnie kadry – najgorszy horror ostatnich lat.