Po wielu latach życia w stanie kawalerskim, ciągłej presji w tej materii ze strony ojca, Eddie zaczyna się zastanawiać czy aby nie jest zbyt wybredny jeśli chodzi o kobiety, z którymi się spotyka. Kiedy zatem los przypadkowo stawia na jego drodze ponętną blondynkę o imieniu Lila, a romans zaczyna się rozwijać, Eddie pod wpływem impulsu oświadcza się jej.

Jaki tam koszmar. Film nie jest nawet koszmarnie zły, jedynie obojętny, nudny i gwałtownie parujący w niebyt. Zaraz, zaraz… Ale czy ja to w ogóle widziałem?

Oryginał z Charlesem Grodinem i Cybill Shepherd był jednak dużo zabawniejszy. Tam, odwrotnie niż w nowej wersji, to blond seksbomba była tą dobrą dziewczyną, a idiotka, która wplątała bohatera w małżeństwo, była brunetką i do tego Żydówką! W dzisiejszych czasach politycznej poprawności to oczywiście nie do pomyślenia, a szkoda, bo choć remake zły nie jest (scena pissingu przebija nawet spermę we włosach ze „Sposobu na blondynkę”!), śmiało mógłby być czymś więcej niż tylko typową komedią Stillerową.

Cały komizm niestety polega tu na tym, że Ben Stiller jest mistrzem w robieniu zabawnych min, gdy wiemy, że coś go wkurza, ale stara się on tego po sobie nie pokazać. Jest mistrzem, dlatego aż sześć punktów, ale te wszystkie miny już widziałem… o mój Boże, nie policzę już chyba, w ilu filmach.

Bracia Farrelly zawsze przeginali z dobrym smakiem. I czy komuś się to podoba, czy nie, był to ich największy atut. Tym razem pozostały z niego blade powidoki. Film został wkomponowany w ramy nudnej i zjechanej komedii romantycznej, tyle że wcale nie romantycznej i wcale nie śmiesznej. Strzeżcie się włosów łonowych, które stają dęba pod koniec filmu – kontakt z nimi może wyrządzić nieodwracalne szkody.

Dzięki mojemu bratu mam słabość do Farellych i jestem w stanie wiele im wybaczyć. W nowym filmie ewidentnie przeholowali. Nie chodzi oczywiście o preferowany przez braci typ humoru – za to ich kocham. Zażenował mnie pomysł na obrzydzanie widzowi głównej bohaterki. Mimo całej skrajności pomysłu, reżyserzy tak pastwią się nad biedną dziewczyną, że w połowie seansu zacząłem jej współczuć. A wystarczyło uczynić tę postać bardziej ludzką i dopisać więcej scen, w których jej wady nie są związane z bąblami na twarzy, skrzywioną przegrodą nosową albo przejaskrawionym życiorysem (świetna jest na przykład scena kłótni o słownikową definicję wyrazu „praca”). Mały plusik za scenę wesela.

Pieprzyć opinie krytyków, pieprzyć niską ocenę na imdb. Ten film jest naprawdę całkiem śmieszny, a na dodatek wprowadza dużo meksykańskiego słońca do naszej smutnej zimowej rzeczywistości. Nie dorównuje może pierwszym dziełom Farrellych, określających cechy ich komediowego podgatunku, czyli doskonałym (co tam, nie boję się tego słowa użyć) „Głupiemu i głupszemu”, a zwłaszcza „Sposobowi na blondynkę”, ale z pewnością mamy tu powrót do dawnej formy po zdecydowanie słabszych „Płytkim facecie” i „Skazanych na siebie”. Stiller oczywiście umie grać tylko Stillera, ale w tym filmie inna rola potrzebna nie jest. Jego odkrywanie prawdziwego oblicza w pośpiechu poślubionej żony to najlepsze sceny filmu, szkoda, że na jakiś czas obraz gubi potem oddech. Niestety Miranda, postać dla filmu istotna, nie ma tyle vis comica, co Lila, na szczęście jej przyjaciel w dobrym stylu ratuje humor scen romantycznych. I gdy wydaje się, że film wyczerpał już swoje komiczne możliwości, dostajemy kapitalną sekwencję nielegalnego przedostawania się z Meksyku do USA. Ech, żeby Farrelly zawsze umieli trzymać taki poziom.