Frank Falenczyk jest alkoholikiem. Jest także zabójcą działającym na zlecenie polskiego gangu z Buffalo. Spokrewniony z gangsterami Frank zawsze posłusznie wypełnia kolejne zadania. Stef Czyprynski - kuzyn Franka, wyznacza go do kolejnej roboty. Ma zabić O’Learego - przywódcę irlandzkiej grupy rywalizującej z Polakami. Niestety tym razem nałóg jest silniejszy niż obowiązek.

Jestem fanem filmów Dahla – tym większe rozczarowanie. Nie będzie tym razem pełnokrwistego kryminału, ale pokrętna czarna komedia. Szkoda, że bohater – polski killer – robi często wrażenie totalnego przygłupa. I nie chodzi o to, że taka przykrość spotyka naszego rodaka, ale o to, że nie klei się to z eksponowanym etosem mafii. Żaden z tego film noir, a i komedia jakoś nie bardzo śmieszy. Zbiór zabawnych pomysłów (choćby na postać gorliwie zmieniającego swoje życie zabójcę) pozostał tylko zbiorem pomysłów. I pomyśleć, że marnuje się taki potencjał! Philip Baker Hall, Bill Pullman, Kingsley, Leoni… Aż boli patrzeć, jak się marnują.

Czerstwa komedia kryminalna, która obnosi się z etykietką kina niezależnego z tak nonszalanckim samozachwytem, że miast śmieszyć, tylko irytuje. Kingsley raz to próbuje grać miną pokerzysty, raz to próbuje naśladować De Niro z „Depresji gangstera”, ale że nie ma takiego talentu komediowego, efektem jest pełna sprzeczności postać, w którą nie wierzę. Tak jak nie wierzę w romans między Kingsleyem a Teą Leoni. Spieprzona robota.

Da się obejrzeć. Ja tam Kingsleya w roli kilera-pijaczka kupiłem. I choć scenariusz rzeczywiście miejscami kuleje, a postać Franka Falenczyka jest niespójna, Kinglsey starał się jak mógł i kilka momentów filmu naprawdę mnie rozbawiło. Ot, dziełko z cyklu: zobaczyć bez nadmiernego bólu i zapomnieć.

Gdyby wszystko w tym filmie było tak dobre jak Kingsley, z pewnością byłaby to jedna z najlepszych tegorocznych komedii. Znakomite są także drugoplanowe postaci i dialog zaprawiony wisielczym humorem; niestety gorzej z reżyserią, za sprawą której ten świetnie zapowiadający się komedio-thriller trochę rozłazi się w szwach. Nie ma jednak co narzekać: całość ma styl i znakomicie nadaje się na miły, romantyczny i niezbyt absorbujący film randkowy. A w końcu takie też są potrzebne.

Darek pracą u podstaw próbuje przekonać mnie do Johna Dahla. Cóż, pierwszy film mi się rzeczywiście podobał. Ten drugi, czyli „Mokra robota”, już zdecydowanie mniej. Statystycznie rzecz biorąc, jestem przekonany na razie na pięć.

Nie mam do reżysera sentymentu jak Darek, więc i ucieczka z prowincjonalnego (od miejsc akcji filmów Dahla) neo-noiru mnie nie rusza. Ale fakt faktem, że w gatunku komedii gangsterskiej „Mokra robota” to typowy średniak. Najbardziej boli źle napisany bohater Kingsleya, który raz jest prostaczkiem i wiejskim głupkiem, a kiedy wymaga tego scena krojona pod „fachową wymianę zdań”, zmienia się w bystrzachę-cynika. Takie to już czasy dla mafijnych cyngli, że nie pasują do garnituru Jamesa Cagneya, z kolei ich życie nie nadaje się na opasłą filmową epopeję.