Dowodzona przez komandora marynarki królewskiej "Lucky" Jacka Aubreya fregata "Surprise" zostaje znienacka zaatakowana. Wielu członków załogi odnosi rany. Pomimo poważnie uszkodzonego okrętu komandor postanawia ruszyć w morderczy pościg za nieprzyjacielem. Gra toczy się o niezwykle wysoką stawkę.

To co zwykle u Weira, czyli znakomicie oddany obraz konfrontacji człowieka z większymi od niego zewnętrznymi siłami – w tym wypadku naturalnymi – i wiarygodna próba opisania świata określonej grupy ludzi, egzotycznego dla widza. Ale, również jak zwykle u Weira, fabularnie film w zasadzie nie mówi nic ciekawego. Wielkie brawa – też przecież jak zwykle – dla Crowe’a, który w tej samej roli pokazał się jednocześnie jako twardy facet i jako wyrozumiały kapitan pełen ludzkich odruchów.

Morderczo nużąca, antyprzygodowa historia płynącego statku. Statek płynie, płynie, płynie, czasem się we mgle schowa, czasem wystrzeli w kierunku nieprzyjaciela i dalej płyyyyyynieeeee. Chcecie porywającej przygody na morzu? Zobaczcie „Piratów z Karaibów”. Chcecie apoteozy męskiej przyjaźni? Zobaczcie „Skazanych na Shawshank” czy inny dobry film z całego morza podejmujących ten temat. Weir postawił na realizm, ale co z tego, skoro „Pan i Władca” nie wywołuje zupełnie żadnych emocji. Lubię niespieszne, kontemplacyjne kino, lecz na Boga, jeśli już z założenia pozbawione jest głębi, a tylko niespieszne, niechby chociaż wzruszało, pikawą ruszało, w napięciu trzymało, cokolwiek. A tak wyszło dziwadło: ni rozrywkowe, ni artystyczne, nijakie.

Obraz morskiego życia jest w tym filmie tak realistyczny, ze po paru minutach widzom zaczyna chlupać w butach! A tak serio to nie mogę się nadziwić, jak bardzo podobał mi się ten film, w którym wszyscy bohaterzy to twardzi mężczyźni o niekoniecznie najlepszych manierach, tygodniami nie zmieniający skarpetek. Oczywiście spora w tym zasługa Crowe’a, stworzonego do wcielania się w takich typów jak kapitan HMS Surprise, i Bethany’ego, który gra przekonująco i bez pretensji. Największe brawa należą się jednak Peterowi Weirowi, którego od zawsze uważam za faceta z genialnym wyczuciem kina, a po M&C chyba zacznę się do niego modlić. Nie wiem, jak on ot robi, że bez względu na temat w jego filmach zawsze jest taka atmosfera - przedziwna, magiczna. W M&C czuć to samo COŚ, co zaczarowuje widzów w "Pikniku pod Wiszącą Skałą" – mimo, że te dwa filmy leżą na przeciwległych biegunach, jeśli chodzi o charakter opowieści i typ bohaterów. Niespieszny i monumentalny, najnowszy film Weira znudzi miłośników filmu akcji, ale zachwyci tych, co doceniają epicki rozmach i benedyktyńską cierpliwość w odtwarzaniu każdego szczegółu. Gdybyż tak częściej artystom tej miary pozwalano w Hollywood zabierać się za przygodowy i historyczny materiał!

Oscarowy pewniak. Crowe jak zwykle ma 3 wiaderka charyzmy. Świetnie oddane realia, cudne zdjęcia, bardzo dobra historia i rewelacyjne rozegranie konwencji podwójnej puetny. Weir rządzi.

Trzeba chyba jednak być pasjonatem historii morskich, aby się tym filmem prawdziwie zachwycić. Bo to morze, a właściwie to, jak determinuje życie ludzi mu oddanych, jest tu zdecydowanie najwazniejszym bohaterem. W mądry - a może nawet najlepszy w historii kina - sposób pokazano tu to wszystko co na poczatku XIX wieku mogło się z morska przygoda wiązać. Zapierajace dech w piersiach bitwy, piękna scenografia, wspaniałe zdjęcia, świetny jak zwykle Crowe - piekne dziecięce wspomnienia przygodowych lektur się odzywają.