Mąż, żona i dwójka dzieci przenoszą się z miasta przemysłowego na wieś, do miejsca urodzenia męża, aby zamieszkać w starym domu jego ojca. W porównaniu z ich poprzednim miejscem zamieszkania (miasto, które ułatwia relacje między bohaterami, wygładza nierówności, a nawet tworzy pewien rodzaj iluzji szczęścia i miłości), nowy dom oznacza Naturę. Położony jest na zapierających dech piersiach wzgórzach...

„Powrót” Zwiagincewa robił kolosalne wrażenie. Powrót Zwiagincewa też robi kolosalne wrażenie. Tyle że negatywne. Reżyser powinien teraz udać się na kilkuletnie wygnanie. Odetchnąć świeżym powietrzem. Pomyśleć. Może coś napisać. Byle nie list do Koryntian.

Trochę się Zwiagincew zapatrzył w Tarkowskiego i trochę zbyt często patrzył w lustro swojego debiutu. No i wyszło mu kino trochę megalomańskie i trochę epigońskie.

Andriej Zwiagincew idzie tropem filmu sprzed lat – nagradzanego i okrzykniętego arcydziełem „Powrotu”. Znowu robi wiwisekcję stosunków rodzinnych. Tym razem jednak film jest fałszem podszyty i wydaje się być obliczony na powtórzenie sukcesu. Widać, że Zwiagincew to artysta konsekwentny, mocno osadzony w tradycji kina Andrieja Tarkowskiego. Ma niezwykłą wrażliwość wizualną – „Wygnanie” urzeka pejzażami (m.in. drzewa jak u Jana-Baptysty Corota) i monochromatycznymi, surowymi wnętrzami. Brak tu jednak tajemnicy i psychologicznej prawdy, co, o dziwo, nie osłabia siły kreacji aktorskich – zwłaszcza gry Konstantina Ławronienki. Oto żona wyznaje mężowi, że jest w ciąży… z innym. On nie może tego znieść. Rozpoczyna się próba sił, której nikt wygrać nie jest w stanie. Tragiczny finał reżyser „wytłumił” dość „happyendowym” pojednaniem. Plączą się niepotrzebne wątki, np. posępnego brata-bandziora. Zwiagincew celebruje każdy kadr, hipnotyzuje widza ich posępnym pięknem. Wplata też w opowiadaną historię (luźno opartą na motywach opowiadania Saroyana) liczne odwołania biblijne. Tworzy opozycję zwiastowanie (dzieci układające puzzle z obrazem Leonarda da Vinci) – aborcja, cytuje list o miłości św. Pawła. Filmowe pejzaże, pustka odrapanych miast, popadający w ruinę dom w szczerym polu są metaforą braku uczuć, zanikania więzi. „Powrót” pozostawiał niedosyt, stawiał pytania, zostawiał widzowi pole do interpretacji i zapraszał do ponownego spotkania. W „Wygnaniu” powiedziane zostało trochę za dużo. Film o emocjonalnej pustyni sam pozbawiony jest emocji.