Kinowa wersja kultowej gry komputerowej. Bohaterem jest zdeterminowany w walce z przestępczością policjant z Nowego Jorku, który wpada na trop wielkiej afery.

Poszedłem na ekranizację kultowej gry, a włączyli „Życzenie śmierci 14”. Oddajcie kasę, oszuści!

Raczej max pain dla widza. Po seansie zajrzałem na IMDB, czy aby na pewno nie maczał w tym palców seryjny zabójca adaptacji gier Uwe Boll. Czego się zwykle spodziewam po filmowej wersji komputerowej naparzanki? Efektownego naparzania. A tu – miast dynamicznej akcji – snujący się ze zbolałą miną i drewniany na… Maxa Wahlberg. Czepiałem się kiedyś na niniejszych łamach „Hitmana”, ale ten bije „Maxa Payne’a” na łysą głowę Agenta 47 inwencją, dynamiką i umiejętnościami eksponowania pięknego ciała Olgi Kurylenko. Dwója!

Żenua. Max, daleki potomek bohaterów chandlerowskich, wygląda tu jak zawiedziony harcerz, który nie zaliczył kolejnej sprawności. W ogóle ten film to jakiś katalog pomyłek obsadowych. Moim faworytem jest Ludacris w roli małego, białego faceta z brzuszkiem (tak przynajmniej było w grze). I kto, na Jana, przy zdrowych zmysłach zatrudnia jeszcze Beau Bridgesa?