Opowieść o legendarnym już napadzie na bank na londyńskiej Baker Street w 1971 roku. Legendarnym, bo aż do dziś ani nikogo w tej sprawie nie aresztowano, ani nie odzyskano nawet pensa ze skradzionych przez rabusiów pieniędzy. Dodatkowo, przez niemal 35 lat, brytyjski rząd zakazał jakichkolwiek informacji na ten temat.

No proszę, niby heist movies już dawno zjadły własny ogon, a tymczasem Donaldson okazuje się kolejnym po Spike’u Lee reżyserem, który z powodzeniem odświeża temat. Recepta na sukces? Dobrze wymieszać estetykę lat 70. ze skandalem z udziałem rodziny królewskiej, dodać szczyptę brytyjskiego humoru, przyprawić świetną obsadą z Jasonem Stathamem na czele i Saffron Burrows w roli przysłowiowej wisienki na torcie, i voilà! Takie filmy powinien kręcić Guy Ritchie, kiedy już się rozwiedzie z Madonną.

Zaskakująco dobra angielska robota nowozelandzkiego reżysera. Spodziewałem się raczej przymrużenia oka w stylu wczesnego Ritchiego, tymczasem Donaldson zrobił rzecz na poważnie, z wyrazistymi postaciami i barwnie odtworzonym klimatem epoki. Efekt? Kino rozrywkowe na wysokim poziomie, z przemyślanym scenariuszem i z bohaterami, za których (nielegalne) poczynania mocno trzyma się kciuki.

Ciekawe, czy Richard Lintern pojawi się kiedyś na listach rozważanych nowych kandydatów na Bonda? Bardzo zabawnie gra rolę podobnego speca od brudnej roboty w MI5 – tyle że już nie takiego milusiego, bo to już prawdziwy świat z jego prawdziwymi brudami. Jednak największym zdumieniem było dla mnie to, że Statham – wbrew wrażeniu wyniesionemu z „Transportera” – jednak ma dość talentu do zagrania głównej roli. Ale tu w ogóle każdemu aktorowi można pisać laurkę za laurką – takiego Davida Sucheta nawet nie umiałbym sobie wyobrazić, gdybym go nie zobaczył…

Przede wszystkim film ma świetny klimat: jest kolorowo, gdzieś nad wszystkim unoszą się jeszcze echa swingującego Londynu. Reszta też jest porządna: aktorzy, scenariusz, etc. Każdy powtarza to samo i to już się robi nudne, ale naprawdę nie przychodzi mi nic innego do głowy, jak hasło: dobra robota!

To najlepszy film Donaldsona i zarazem najbardziej brytyjski amerykański film ostatnich lat. Zamiast koronkowego napadu – trud, znój i machanie kilofami. Zamiast szarmanckich złodziei – łysiejący Statham w golfie i z „pekaseami”. Zamiast naciąganych zwrotów akcji, składna intryga na kilku polityczno-gangsterskich szczeblach. Plus wychudzona Saffron Burrows, do której niektórzy (na przykład ja) mają słabość.

Och, jak miło ogląda się filmy tak profesjonalnie zrobione w starym dobrym stylu. Wielkie brawa dla Donaldsona nie tylko za to, jak sprawnie i dynamicznie opowiedział całą historię (nie ma ani jednego momentu nudy), ale za to, jak precyzyjnie wprowadził i poprowadził widza przez całą tę, złożoną przecież, opowieść. A Statham zaczyna chyba się specjalizować w rolach sympatycznych brytyjskich gangsterów z niższych sfer – ale co z tego, skoro świetnie mu to wychodzi. I jeszcze jednak konstatacja mi przychodzi do głowy – czasy się mocno zmieniły przez te prawie 40 lat. Kto dziś by się w ogóle przejmował jakimiś kompromitującymi zdjęciami jakiejś księżniczki?