Peter pogrążony w depresji po rozstaniu ze swoją dziewczyną Sarah Marshall, wyjeżdża na Hawaje by zapomnieć o wszystkim, co dotyczy jego byłego związku. Jednak Peterowi nie będzie dane zaznać spokoju, gdyż do tego samego kurortu na wakacje przyjeżdża właśnie Sarah ze swoim nowym chłopakiem.

Porządna robota. Gdzieś przeczytałem, że lepsze filmy Apatowa to te, które reżyserują przygarnięte przez niego gwiazdy kina „niezależnego”. Teza dyskusyjna, ale bez wątpliwości powiększająca się rodzina Apatowa zawyża ogólny poziom. Pomyślcie tylko, jak by wyglądały te wszystkie filmy, gdyby zajęli się nimi bracia Farrelly.

Nie da się ukryć. Ale na komediach ze stajni Apatowa to tylko ze śmiechu.

Ja osobiście płaczę jak słyszę polskie tłumaczenia filmów. OK, „Forgetting Sarah Marshall” może i nie da się po prostu przetłumaczyć, bo polscy widzowie nie będą wiedzieli, kto to jest Sarah Marshall… ale hej, amerykańscy przecież też nie wiedzieli. To imię i nazwisko fikcyjnej postaci, z samego tytułu od razu możemy się przy tym domyśleć, że to „była” głównego bohatera. Więc właściwie dlaczego nie mogli tego zostawić – jest od pyty filmów, których tytuły zawierają fikcyjne nazwisko fikcyjnej postaci: „Sierżant Brubaker”, „Zelig”, „Obywatel Kane"… jej, pewnie jakby dzisiaj taki dystrybutor wziął „Zeliga” w swoje łapska, pisałbym notkę z filmu „Kameleon zawodowiec”.

Ze śmiechu się nie popłakałem, ale kilka razy byłem niebezpiecznie blisko. Apatow zgromadził sobie ładną „paczkę” kumpli, z których każdy to urodzony zdolniacha. Pracują przed kamerą, za kamerą, piszą scenariusze, biorą udział w ostatecznym montażu. Aktorska ekipa „Chłopaków…” odwaliła kawał dobrej roboty, zaś czarnym koniem filmu jest dla mnie „Billy” Baldwin z jego kładącymi na łopatki one-linerami.

Apatow i jego ekipa nie zawodzi, choć sam uważam, że film ustępuje „Prawiczkowi” i „Wpadce”, ale z pewnością jest na poziomie „Supersamca”. Fabularnie w sumie to jednak jest dość typowy rom-com z oczekiwaną dla gatunku przemianą bohaterów. Siłą jak zwykle będzie tu odważne wykorzystanie tematyki seksualnej (ech, facet podejmujący decyzję o rozstaniu, gdy jego członek…) i kapitalne epizody z postaciami drugoplanowymi. Rewelacyjny też jest Russell Brand, jako postać, która w schemacie powinna być negatywna, a jednak nie może nie wzbudzać sympatii. Aha – no i w ogóle te przebitki z seriali z Sarah Marshall i Baldwinem są genialne – niezłe jaja z branży. No i te błyskotliwe one-linery Baldwina… No i „Inside of You"…