Opowiedziane równolegle losy trójki bohaterów, którzy już dawno przestali żyć w zgodzie ze sobą. Chora na narkolepsję Róża - niegdyś znana aktorka, Adam - młody lekarz, homoseksualista i ciężko chory Robert - zrezygnowany pisarz, pozbawieni szans na prawdziwe życie, zamknęli się we własnej skorupie.

Ile można? Kożuchowska znowu w roli zaszczutej pysi, Żebro chodzi ze stalowym prętem w tyłku, Zawadzki po raz kolejny zamiata swoim długim szalem złote liście w parku i wzdycha do księżyca, Grabowski jest burakiem ze wsi… Przymknę oko na gówniany scenariusz, który wziął się z gównianej książki (albo na odwrót), ale Piekorz mogła nas zaskoczyć, pograć tymi skostniałymi wizerunkami, jakoś wykorzystać fakt, że po „Pręgach” dostała od publiczności kosmiczny kredyt zaufania. Żenada.

Film, który pokochała publiczność Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i najdłużej go oklaskiwała. W jednej trzeciej dobry, w dwóch trzecich przestylizowany i kokietujący widza tym, co już zna, czyli lubi i ceni. Magdalena Piekorz po raz drugi zjednoczyła zespół, z którym zrealizowała udane „Pręgi”. Także tym razem scenariusz wyszedł spod pióra Wojciecha Kuczoka. Cóż, za bardzo chyba Kuczok uwierzył w to, że świetnym pisarzem jest. W filmie prowadzone są równolegle trzy wątki – ich bohaterów łączy tytułowa senność. Żyją jak w letargu, tracąc szanse, kłamiąc, odsuwając się od życia. Sen, który śnią na jawie, jest ich azylem. Nadchodzi taki moment, w którym ścieżki bohaterów przecinają się. Niektórym może się jeszcze udać, dla innych jest za późno. Każdy wątek jest opowiedziany w inny sposób – różni je stylistyka, sposób pokazywania bohaterów. Najlepsza, najbardziej przekonująca i najlepiej zagrana (Rafał Maćkowiak i Bartosz Obuchowicz) jest opowiedziana w realistyczny sposób historia młodego lekarza, który nie chce wrócić do rodzinnej miejscowości, gdzie czeka na niego wybudowana przez rodziców okazała willa. Chce żyć na własny rachunek i po swojemu. Po swojemu chce też kochać – jest homoseksualistą. Jego romans z młodym chuliganem ma szansę stać się czymś ważnym dla nich obu. W oparach absurdu dusi się historia pisarza ogarniętego niemocą twórczą, który ucieka przed rozgadaną żoną i upiornymi teściami. Jest wreszcie Róża, piękna aktorka cierpiąca na narkolepsję. Zamknięta w luksusowym domu, czeka na męża i przygotowuje mu wymyślne potrawy. Podskórnie czuje jednak, że z pozoru wzorowy małżonek perfidnie ją oszukuje. Ta część tryptyku ma telenowelowo-komediowo-kryminalny charakter. Niewątpliwą zaletą filmu są zdjęcia Marcina Koszałki. Chciałoby się jednak zobaczyć więcej, niż film oferuje. Losy bohaterów pokazane są schematycznie, ostrożnie (ekipa realizacyjna nie chce stanąć do walki z rzeczywistością). Psychologia jest płyciutka, a dialogi nieznośnie szeleszczą papierem. Nie jest na szczęście nudno, fabuła wątków Róży i pisarza jest na tyle kuriozalna, że chce się zobaczyć, gdzie realizatorzy ich doprowadzą. Piekło to trwająca wieczność projekcja niewykorzystanych szans, jak mówi jeden z bohaterów filmu. Niech się realizatorzy „Senności” nad tym zastanowią.