Turk i Rooster to dwaj doświadczeni gliniarze z Nowego Jorku. Starzy wyjadacze, którzy niejedno już w swojej karierze widzieli i niewiele jest ich w stanie zdziwić, pracują nad zawikłaną sprawą seryjnego mordercy, którego ofiarami są wyjątkowi łajdacy: pedofile, handlarze narkotyków, alfonsi i gwałciciele. Wstępne wyniki śledztwa okazują się szokujące: zabija ktoś z najbliższego otoczenia Turka i Roostera, ktoś, kogo aż za dobrze znają...

Jeden z tych nielicznych przypadków, kiedy patrzysz i nie dowierzasz własnym oczom. Myślisz sobie, że to się nie dzieje naprawdę, Pacino i De Niro nie mogą przecież grać w filmie na poziomie „Piły V”, scenarzysta „Planu doskonałego” nie mógł napisać tak fatalnych dialogów, a twórca „Smażonych zielonych pomidorów” nie może być tak złym reżyserem. Niestety, nie masz gorączki, to się dzieje naprawdę!

De Niro i Pacino stoją oko w oko i sprawdzają, który ma większego. A reszta aktorskiej braci podkręca temperaturę na planie („Oni są niemożliwi, są jak Lennon i McCartney” – autentyczny fragment dialogu). Naprawdę nie obchodziło mnie co z ich megalomańskiego „pojedynku” wyniknie.