Świat już wie, że miliarder i konstruktor, Tony Stark to superbohater Iron Man. Rząd, prasa i zwykli obywatele naciskają, by Stark podzielił się swoją technologią z armią. Tony obawia się, że tajne informacje dostaną się we wrogie ręce. Wraz z Pepper Potts i Jamesem „Rhodeyem” Rhodesem. Tony tworzy przymierze, które musi powstrzymać potężną, wrogą siłę.

Napisać, że fabuła drugiego „Iron Mana” nie jest specjalnie skomplikowana, to jak stwierdzić, że Jan Kulczyk nie jest specjalnie biedny. Ale nie na skrypcie, a na bohaterze ta seria jest oparta i odnoszę wrażenie, że film byłby równie przyjemny, gdyby Tony nie robił nic więcej poza flirtowaniem z pięknymi paniami. A że tutaj jeszcze zbawia świat i śmiga bolidem Formuły 1 lepiej od Kubicy, naprawdę nie widzę powodów do narzekań.

Zza Oceanu płyną krytyczne opinie o tej kontynuacji (z pełnym uwielbieniem oryginału), co jednak trudno zrozumieć, bo już pierwsze kilkadziesiąt minut przewyższa fabularne aspekty części pierwszej pod każdym niemal względem. Fabuła jest wtedy przyjemnie zawiła i wielowątkowa, a jeden z najistotniejszych z nich stanowi dyskusję z superbohaterskim etosem. Gdzie kończy się odpowiedzialność, a zaczyna prywata? Na pancerzu Iron Mana pojawia się głęboka skaza. Oto okazuje się, że ów obdarzony powszechnym zaufaniem obrońca ludzkości jest małostkowym egocentrykiem i niefrasobliwym showmanem, który potrzebę rozrywki i uwielbienia stawia ponad swe powinności. Szkoda, że tego animuszu nie starcza na dłużej. Film kończy się w okolicach 40. minuty, skazany na przewidywalność .