Max (Olaf Lubaszenko) jest świetnie zapowiadającym się doktorem filozofii, który dorabia do swojej skromnej pensji pisaniem prac magisterskich na zlecenie. Jedną z jego klientek zostaje Stella (Agnieszka Włodarczyk), studentka ostatniego roku pedagogiki. Pozornie prosta sprawa komplikuje się, gdy Max zakochuje się w Stelli, która jest dziewczyną wpływowego i piekielnie zazdrosnego gangstera Ramzesa (Cezary Pazura).

Pomysł jest wyśmienity, ale wykonanie średnie. Z historii ambitnego gangstera robiącego doktorat można było wycisnąć mnóstwo inteligentnych gagów - pokazać choćby jak filozoficzna wiedza przydaje mu się w gangsterce. Nic z tego, Lubaszenko w większości zadowala się dość prymitywnymi i przewidywalnymi grepsami. Ale jest tu jednak kilka gagów, które warto zobaczyć - np. scenę koncertu muzyki współczesnej. Trzeba też przyznać, że film jest przynajmniej ładnie zrealizowany. Czyli da się obejrzeć bez bólu, ale może lepiej na własnej kanapie na wideo, a nie w kinie.

Klasyczny Lubaszenko, czyli półtorej godziny grepsów spod monopolowego. Plus Agnieszka Włodarczyk na dobicie…

Zupełnie jak socjalizm. Świetny pomysł ale wykonanie fatalne. Gangster (Pazura) zmuszający biedującego filozofa (Lubaszenko) do napisania mu doktoratu i podszkolenia tak, żeby obrona nie skończyła się kompromitacją. Sam ten pomysł otwiera pole do milionów zabawnych gagów - ale niestety kończy się właśnie na pomyśle. Całość jest niespójna, wtórna i mało zabawna, poza dosłownie kilkoma scenami.

Jeśli Lubaszenko jest w stanie położyć nawet tak fajny pomysł na film, to jest powód, żeby niepokoić się o przyszłość jego kariery reżyserskiej. Ponadto przypuszczam, że świat byłby lepszym miejscem, gdyby śliczna skądinąd Agnieszka Włodarczyk poprzestała na graniu w telenowelach. Jedyne, co mi się naprawdę podobało, to Mirosław Zbrojewicz w roli Śledzia – chociaż występ nieco już manieryczny, to jednak postać zabawna.

Jeśli w połowie każdego zdania jestem w stanie dopowiedzieć pointę i to nie dlatego, że wiem jak powinien kończyć się dowcip, by był śmieszny, ale dlatego, że wiem co może się wydawać scenarzyście, że ma być śmieszne (a nie jest), to naprawde dobrze nie jest. Niestety, kolejna nieudana polska komedia - głównie dlatego, że prawie w ogóle nie bawi. Głównie dowcipy skierowane do mniej wymagającej części widowni, ale ile można rozgrywać komedie na powtarzanych słowach 'ku...', 'pier...', etc. Na dodatek film jest o jakieś pół godziny za długi - widz w końcówce nie może się doczekać napisów finałowych. Włodarczyk miała wyglądać, a nie grać - tu niespecjalnie wygląda, a gra słabiutko. Nie miałem wielkiego wyobrażenia o filmach Lubaszenki - ale tu jest regres. W 'Chłopaki nie płaczą' nie było fabuły, ale były chociaż śmieszne skecze. Tu jest jakaś fabuła - ale humoru brak, za to mamy wyjątkowo nachalne 'product placement'. Odradzam.