Gwałtowna burza powala olbrzymi, stary dąb – Magiczne Drzewo. Ludzie nie znając jego mocy, tną drzewo na deski i robią z nich setki przedmiotów – meble, instrumenty, części domów. Każdy przedmiot zachowuje jednak cząstkę niezwykłej, magicznej mocy. Z chwilą kiedy trafiają do sklepów, na całym świecie zaczynają dziać się niesamowite zdarzenia. Jedno z mebli, stare krzesło, potrafi tańczyć, latać i spełniać życzenia tych, którzy na nim usiądą.

Faktycznie magia – z takiego budżetu wycisnąć efekty specjalne, za które nie trzeba się wstydzić. Ale jest i trochę drewna – w dzieciakach, które deklamują zamiast grać. Nic więc dziwnego, że show kradną im czarne charaktery – Ślesicka w roli apodyktycznej ciotki jest tradycyjnie znakomita, a Maciej Wierzbicki na szczudłach – złowieszczy i komiczny zarazem. W sumie całość bez jakichkolwiek znamion wielkości, ale nie bez wdzięku – rzekłbym, że w kategorii telewizyjnych bajek to nawet górna półka.

Najlepszy polski film bieżącego roku, ustępujący chyba tylko „Wojnie polsko-ruskiej”. Maleszka jest jedynym (obok Machulskiego i Bagińskiego) rodzimym twórcą mainstreamu, który jeszcze potrafi śnić. „Magiczne drzewo” to mądra – kapitalistyczna z ducha – bajka o potrzebie posiadania i o niebezpieczeństwie nadmiaru. Rewelacyjny Adam Szczegóła w roli Kukiego, z twarzą przypominającą trochę Haleya Joela Osmenta, a trochę kanarka Tweety’ego z kreskówek Warnerów. Następny przystanek dla Maleszki: Hollywood. Trzymam kciuki.

Nie będzie „następnego przystanku”, bo Maleszka uparcie chce kręcić filmy w Polsce. Dziwny jakiś. W każdym razie, maksymalny szacunek za to, że chociaż filmy familijne ktoś u nas robi na światowym poziomie.