Młoda, inteligentna dziewczyna dorasta w Londynie w latach sześćdziesiątych. Jej rodzina bardzo chce by studiowała na Oxfordzie. Tymczasem ona wdaje się w szalony romans z poznanym w niezwykłych okolicznościach mężczyzną, który obiecuje, że nauczy ją życia i miłości… Te niepowtarzalne lekcje będą się odbywały w luksusowych salach balowych i dyskotekach, zadymionych kafejkach Londynu i pod dachami dekadenckiego Paryża...

Tak zwani poważni krytycy filmowi często mylą łopatologię z prostotą. Dla nich to zwyczajnie nie do przyjęcia, że film może ot tak sobie opowiadać jakąś historię, bez silenia się na wielki przekaz, zagłębiania w problematykę sensu życia czy choćby fabularnego lub formalnego skomplikowania. Ja tak nie mam, dlatego „An Education” sprawił mi sporo przyjemności – aktorzy na wszystkich planach tworzą wyraziste kreacje, dialogi Hornby’ego tradycyjnie są lekkie i dowcipne, soundtrack finezyjnie zróżnicowany – od Mela Tormé po Duffy, a na design lat 60. mógłbym patrzeć godzinami. Świetne kino.

Podoba mi się przewrotny konserwatyzm „W chmurach”, ale „Była sobie dziewczyna” to łopatologia na każdym poziomie. Wszystkie emocje i znaczenia wygrywane są topornym waleniem w klawisze. Zawsze wiemy, z jakim stereotypowym uczuciem mamy właśnie do czynienia i jaki stereotypowy krok narracja uczyni za chwilę. Moralizatorstwo miesza się z quasi-odwagą i niby-prowokacją. Grzeczne kino flirtujące z grzechem: „I chciałabym, i boję się”.

Ładne, spójne i na temat, ale uleci Wam z głowy zanim powiecie „placek z jagodami”. Placek z jagodami! O czym to ja pisałem?

Przenikliwa analiza mieszczańskiego kołtuństwa ubrana w romantyczny kostium. Robi wrażenie.