Ekranizacja serii humorystycznych książek z lat 50. i 60. o przygodach małego chłopca Mikołajka, wspólne dzieło znanego twórcy scenariuszy komiksów m.in. o Galu Asteriksie Rene Goscinnego i rysownika Jeana-Jacquesa Sempego.

Le petit Nicolas, le grand cinéma! Mam nadzieję, że ludzie od castingu dostali po butelce Dom Pérignon z dobrego rocznika plus premie ekstra, bo wszystkie dziecięce role nokautują (mój faworyt to Kleofas Victora Carlesa), a i dorosła obsada, z Kadem Meradem na czele, bezbłędnie odnajduje się w familijnej konwencji. Film doskonale działa też na poziomie nostalgicznym, z niebywałym wdziękiem i humorem przywołując czasy, gdy drobiażdżki urastały do rangi Wielkich Problemów. No i to wykonanie – już samą czołówkę, opartą na rysunkach Sempégo, śledzi się z zainteresowaniem, a dalej jest tylko lepiej.

Adaptacyjny i obsadowy majstersztyk; nie dało się tego zrobić lepiej. Wyczucie tempa jest zdumiewająco precyzyjne – od konstrukcji poszczególnych scen do mikro-szczegółów w rodzaju plastikowej bańki Godfryda głucho uderzającej o asfalt w finale pościgu. No i Maxime Godart to maluch do zjedzenia (wygląda jak pomniejszony Cillian Murphy!). Już słyszę zarzuty o kolonialną ideologię i brak krytyki francuskiej burżuazji. Cóż, Ananiasze są wśród nas – aliści ten film optuje za frakcją Kleofasa i innych chłopaków.

A jednak się da! Da się nakręcić naprawdę udane, zabawne, mądre kino familijne w konwencji retro, trzymające się klimatu książkowego oryginału i bez sztucznych sposobów na pozyskanie współczesnego młodego widza. Gdyby robili to nasi twórcy, zapewne wprowadziliby komputery i z Mikołajka zrobili hakera. A Francuzi nakręcili coś momentami cudnie niedzisiejszego, momentami genialnie ponadczasowego. Brawo!