Anioł Giordano (Krzysztof Globisz) za zbyt częste kontakty z ludźmi w Czyścu, fascynację rock and rollem i w ogóle skandaliczne jak na anioła prowadzenie się w Niebie zostaje zesłany na Ziemię, gdzie ma pomagać ludziom, czyniąc codziennie choć jeden dobry uczynek. Pod okiem najlepszych nauczycieli przechodzi konieczny trening i wyrusza na Ziemię. Jednak w wyniku intrygi zamiast trafić do Hollandii, Giordano ląduje pod Krakowem.

Ja tam lubię „filmy o niczym”, ale „Anioł w Krakowie” nawet niespecjalnie ma się czym na tym poletku pochwalić – brak tu wciągającego klimatu, jakiegoś ciętego dialogu (jak choćby w też takim snujowatym „Zmruż oczy”), za dużo jest infantylizmu, a sympatycznego filozofowania ledwie szczątkowe ilości. W sumie takie tam ciepłe kluchy, które urzec mogą chyba jedynie zdeklarowanych krakusów.

Zadziwiające jak felietonista, człowiek o ostrym, było nie było, piórze, Witold Bereś mógł napisać tak banalny scenariusz. Film jest ciepły, momentami ładny, ale praktycznie o niczym. A może ja po prostu nie jestem kompatybilny z filozofią księdza Tischnera?