Film opowiada historię Christophera Wallace′a, który dzięki swemu talentowi i determinacji osiągnął sukces i stał się - dla wielu - największym raperem wszech czasów. Film opowiada o jego trudnej drodze do sławy i bezkompromisowej osobowości. Historia Notoriousa B.I.G. nadaje nowy wymiar legendzie tzw. "amerykańskiego snu".

Notorious to jakaś część mojej młodości, więc naturalnie poziom artystyczny filmu nie jest dla mnie, jak dla tetrycznego koleżeństwa, kwestią nadrzędną. Merytorycznie to oczywiście standardowy biograficzny miks wzlotów i upadków, ale na pewno nie hagiografia – gdyby twórcy jej chcieli, mogliby sobie śmiało odpuścić obrazki Biggie’ego sprzedającego crack ciężarnej kobiecie czy dopuszczającego się przemocy wobec kolejnych kochanek. Najbardziej wybielony jest tu Puff Daddy (producent wykonawczy filmu, więc kogo to dziwi?), choć znalazło się miejsce na drobny diss („Jaki dorosły facet nazywa siebie Puffy?”). W sumie solidny, nieźle zagrany film rozrywkowy, głównie dla fanów Notoriousa, hip-hopu z lat 90. i nagich biustów. A po „prawdę historyczną” polecam sięgnąć do dokumentu „Biggie and Tupac” Nicka Broomfielda.

Brakuje tu ręki Spike Lee. Artysty, potrafiącego rozrysować na ekranie zależność między człowiekiem i środowiskiem potęgującym napięcie otaczającym bohatera. Zawężenie perspektywy do kurczowego trzymania się jedynie postaci Notoriousa niestety z czasem mści się na George’u Tillmanie. Jamal Woodlard talent aktorski ma odwrotnie proporcjonalny do rozmiarów, podobnie jak reszta mizernej obsady. Jedyna ratowana dobrym aktorstwem Angeli Bassett matka rapera dowodzi, że można było znaleźć ciekawe i mniej banalne ujęcie jego biografii. Jej udało się pokazać nerw tego tragicznego istnienia raptem w trzech scenach. Woodlardowi nie wyszło nawet przez dwie godziny.

Dziwki, kajdany i bling bling. Film produkował Sean “Nikt-Już-Nie-Wie-Jaką-Mam-Ksywkę” Combs, co wiele wyjaśnia w temacie „historycznej prawdy” – Biggie bładzi i bładzi, ale w końcu posłucha dobrych rad ex-chłopaka Jennifer Lopez i wkroczy na ścieżkę sprawiedliwości i prawdziwej sztuki. Tak to się robi w Elej, biczys!