Historia Jane, matki trojga dorosłych dzieci, która, ponad dekadę po rozwodzie ze swoim mężem, wciąż utrzymuje z nim przyjazne stosunki. W czasie wspólnego wyjazdu na uroczystość zakończenia studiów przez ich syna, Jane i Jake zbliżają się do siebie jeszcze bardziej, a niewinny obiad kończy się... romansem. Wszytko jest dość skomplikowane, bo Jake ponownie się ożenił, a o względy Jane ubiega się architekt, którego wynajęła do remontu kuchni w swojej piekarni...

Prawdziwa sztuka jest uniwersalna, ale w życiu bym się nie spodziewał, że w wyglancowanej na połysk hollywoodzkiej komedii o ryczącej sześćdziesiątce z UMC odnajdę cząstkę własnych przeżyć rodzinnych. No i ten Baldwin kradnący każdą scenę nawet samej Meryl Streep!

Ciepłe kluchy i seks, albo filmowa owsianka z papryczką: skutki gastryczne do przewidzenia. Zamulony scenariusz czołowej zmory Hollywoodu, Nancy Meyers; „śmichy”, „chichy” i „dowcipasy”. Do tego świętokradztwo, za które Nancy trafi do kinematograficznego piekła: dosłowny cytat z „Absolwenta” Mike’a Nicholsa, oglądanego na DVD tak jak stare komedie w równie okropnym „Holiday”. A kysz, a kysz, maro!

Jako najstarszy Tetryk nie mogłem nie polubić tego filmu – sam jestem w końcu odrobinę tylko młodszy od Streep i Baldwina, a ogólne zaniedbanie sprawia, że wyglądam parę lat starzej. Wydaje mi się, że małolaty w sąsiednich rubryczkach po prostu nie są w stanie zajarzyć całej symboliki sytuacji ukończenia studiów przez najmłodszego potomka. Jeszcze trochę czasu mi zostało, ale już bliżej mi do postaci granych przez Baldwina i Streep niż dwudziestoparolatka, który jeszcze nie umie sobie nawet wyobrazić, jak jest po tamtej stronie. Też wtedy nie umiałem.

Wręcz przeciwnie, to proste. Meyers nakręciła przeterminowany komediodramat, który nudzi swymi założeniami w porównywalnym stopniu, co Streep swą kolejną „dobrą” rolą.

Najlepszy film Nancy Meyers, co nie znaczy, że film wybitny, ale raczej, że w pełni oglądalny. „Lepiej późno niż później” fajnie się zaczynało, ale nie miało żadnego wiarygodnego pomysłu na kulminację, „Holiday” ogólnie mnie zmęczyło, a „To skomplikowane” przynajmniej opowiada historię możliwą, prawdziwą i łatwą do zrozumienia nawet jeśli nie jest się jeszcze 50-letnim rozwodnikiem. O tym, że jest przy okazji nieźle zagrane już nie ma co wspominać.

Optymistyczne, choć mało wyrafinowane. Przede wszystkim podniesie na duchu widzów w wieku średnim, filmowo-hollywoodzko udowadniając, że na miłość i cielesne porywy nigdy nie jest za późno. Meryl Streep w roli targanej rozterkami uczuciowymi rozwódki podnosi poziom filmu. Mimo wszystko wolę jednak „Lepiej późno niż później”.