Historia robiącego karierę asystenta Prokuratora Generalnego, który spotyka na swojej drodze skrzywdzonego przez system prawniczy strażnika więziennego. Okazuje się bowiem, że morderca żony i córki strażnika, dzięki prawniczym przepisom, trafi na wolność. Strażnik postanawia więc wziąć prawo w swoje ręce i zemścić się nie tylko na zbrodniarzu, ale także na tych, którzy doprowadzili do jego uwolnienia.

Trochę revenge movie spod znaku Bronsona, trochę thriller sądowniczy spod znaku Grishama, trochę… torture porn spod znaku Jigsawa. W sumie kuriozum, którego świadomi są chyba nawet aktorzy – Gerard Butler gra tak, jakby dopiero co zszedł z planu „Tomb Raidera”, a Jamie Foxx sprawia wrażenie znudzonego, jakby chciał jak najszybciej odbębnić co swoje, zainkasować gażę i pójść do domu.

„Piła” skrzyżowana ze „Skazanym na śmierć” i okraszona „Życzeniem śmierci”. Ze wspomnianymi pierwszymi dwoma tytułami łączy „Prawo zemsty” skrajne nieprawdopodobieństwo skomplikowanych poczynań głównego bohatera. Przyznaję, przez pierwsze kilkadziesiąt minut śledziłem akcję z zaciekawieniem, ale kiedy scenarzyści zapodali twist z Butlerem w roli głównej i przybliżyli nam tożsamość bohatera, zrozumiałem, że ktoś robi mnie w bambuko. Do tego jeszcze naciągana końcówka z napalmowym morałem i wyjątkowo antypatyczny Jamie Foxx. Swoją drogą jest w tym filmie coś niepokojącego. „Postjedenastowrześniowa” konstatacja, że kiedy funkcjonariusz musi ratować kraj przed zagrożeniem terrorystycznym, durne, powolne procedury sądowe i krępujące prawa obywatelskie nie powinny dla niego stanowić przeszkody. Patriotyczny cel uświęca środki.

Wolałem Bronsona.