Lato, 1969 roku. Elliot Tiber, młody chłopak, który razem ze swoimi rodzicami prowadzi motel niedaleko Woodstock, nieoczekiwanie przyczynia się do zorganizowania kultowego koncertu. Staje się częścią imprezy, w czasie której artyści i hippisowska widownia protestowali przeciwko wojnie w Wietnamie i zapoczątkowali rewolucję obyczajową.

Mnie nie zdobył. Pomysł na Woodstock „od kuchni” jest oczywiście fantastyczny, ale Anga Lee bardziej interesuje wygrywanie relacji pomiędzy nieciekawym bohaterem a jego przerysowanymi rodzicami. Broni się Liev Schreiber w roli drag queen i to w zasadzie tyle dobrego.

Znakomita, delikatna w tonie i perfekcyjna w wykonaniu opowieść o końcu jednej kultury (rodziców i dziadków) i wzroście innej (synów i wnuków); czyli o tym, co Amerykanie nazwali „generation gap”. Lee potrafi kochać zarówno świat „przed”, jak i ten „po”; jest najlepszym obecnie kronikarzem amerykańskich zmagań z rewolucją seksualną („Burza lodowa” i „Tajemnica Brokeback Mountain” były o tym samym). Kilka zgrzytów w (chwilami) nazbyt metaforycznych dialogach, ale poza tym zachwyt.