Oparty na bestsellerowej, autobiograficznej powieści film, opowiada historię Howarda Marksa – absolwenta uniwersytetu w Oxfordzie i międzynarodowego przemytnika narkotyków na olbrzymią skalę. Autor książki, z pochodzenia Walijczyk, jest ikoną kontrkultury pokolenia dzieci kwiatów, wymienianą w jednym szeregu z takimi znakomitościami jak John Lennon czy Timothy Leary.

W czasie swej, trwającej wiele lat, przestępczej działalności, Marks posługiwał się ponad czterdziestoma tożsamościami, był zarejestrowany jako agent MI-6, posiadał kontakty w mafii, CIA i kolumbijskich kartelach narkotykowych. Nigdy nie stosował przemocy.

Przygodom głównego bohatera, w którego wciela się pamiętny z Notting Hill współlokator Hugh Granta, Spike – Rhys Ifans, towarzyszy cały poczet barwnych typów, w tym szalony członek IRA i szmugler narkotyków James McCann (David Thewlis). W rolę żony Mr. Nice’a, Judy Marks, wciela się brytyjska gwiazda Chloë Sevigny.

Film to obowiązkowa pozycja dla miłośników brytyjskiego humoru i wciągającej akcji.

„Mr. Nice” pokazuje Howarda Marksa w sposób tak niemiłosiernie uproszczony – momentami wręcz prostacki, że miałem problemy z wysiedzeniem na sali kinowej do końca projekcji. Rozumiem, że w przypadku ekranizacji autobiograficznej książki jest ryzyko mitologizacji, ale nie rozumiem, jak tę można pomylić ze schizofrenią. Inaczej bowiem trudno mi określić to, co się na ekranie wyprawia.