Dalsze losy Carrie Bradshaw i jej 3 zwariowanych przyjaciółek.

Myśląc o „jedynce” jako o filmie nudnym i stanowczo za długim, wytrąciłam sobie argumenty niezbędne do oceny „dwójki”. Na „Seksie w wielkim mieście 2” wytrzymają chyba jedynie bardzo stęsknieni miłośnicy stukotu damskich szpilek lub fetyszyści ubiorów dobranych wedle nieodgadnionego klucza. Reszta – cytując jednego z bohaterów – wymięknie przy łabędziach.

Kreska ponad poziomem „jedynki”, ale i tak katastrofa. Dwie i pół godziny reklamy. Towarem są pieniądze. Czarnymi charakterami są muzułmanie. (Geje zresztą też, sportretowani tu jak przegięte marionetki). Kiedy na końcu okazuje się, że burki kryją Pradę, Carrie staje się prorokinią nowej konsumpcji. Gdybym nie był, to bym nie uwierzył.

Wiem, że niniejszym wyznaniem właściwie strzelam sobie w stopę i niszczę karierę recenzencką, ale – podobał mi się „Seks w wielkim mieście 2”. Oczywiście nie jako dzieło filmowe – tu zarzuty kolegów i koleżanek są w 100% słuszne. Ale jako swego rodzaju kiczowaty obrazek, guilty pleasure, pozwalające na obcowanie z perwersyjnym luksusem, pokazywanym przez pryzmat bohaterów, których zdążyłem polubić przez lata – dało się to oglądać i nawet przyzwoicie bawić. Ale mówię za siebie.