Historia pewnej kobiety, której nie za bardzo układa się z mężczyznami i zawsze dokonuje złych wyborów. Aż do momentu kiedy na randce w ciemno spotyka przystojnego, tajemniczego nieznajomego...

Komedia wyglancowana na wysoki połysk i sztuczna jak uzębienie tytułowej pary. Wybuchów sporo, sensu i wdzięku niewiele. Podpisuję się pod wszystkim, co napisał Piotr Pluciński, i idę odpalić sobie po raz n-ty „Ptaszka na uwięzi”.

Zgodne z duchem równouprawnienia: w pierwszej połowie filmu to mężczyzna manipuluje kobietą dla jej dobra, w drugiej na odwrót i rodzi się harmonijny, symetryczny związek. Opowiastka Mangolda zręcznie i wdzięcznie ogrywa konwencje komedii sensacyjnej, dorzucając jeden ironiczny nawias więcej, niż to w klasykach bywało. Ale poza tym wszystko po bożemu, konstrukcja zamiast dekonstrukcji, o żadnej gatunkowej metarefleksji nie może być mowy. Jest za to energia, polot i przednia zabawa, przynajmniej dopóty, dopóki Mangold ma na czym pracować, a nie tylko udaje, że wciąż zostało mu wiele do powiedzenia (patrz ostatnie 40 minut). Poza finałową zadyszką kulą u nogi „Wybuchowej pary” jest Cruise – sztywny jak pal Azji. Na szczęście towarzyszy mu cudowna Cameron Diaz – przezabawna, przeurocza, grająca na wielkim luzie. Choć jej bohaterka zwykle jest zagubiona bądź przestraszona, nigdy nie zachowuje się jak trzpiotka i podlotek. Duża klasa.

Podobnie jak w „3:10 do Yumy”, Mangold nie zna umiaru: przefajnował „Wybuchową parę” do tego stopnia, że hiszpańskie byki ścigają się z autami na długo po tym, jak wyczerpał się napęd scenariusza. Cameron Diaz jest jednak wybitną aktorką komediową i trzyma film do końca mimo oporu materii w postaci absolutnego (choć wyszczerzonego) drewna, jakim jest tu Cruise.

Podobny film już kiedyś powstał. „Ptaszek na uwięzi” Johna Badhama ślizgał się po identycznych stereotypach, a gloryfikując zuchwały heroizm Mela Gibsona i nieporadną histerię Goldie Hawn robił to na dyle dobrze, by ustanowić jeden z ostatnich standardów w łączeniu humoru i sensacji. Dziś o powtórzenie tego wyczynu nie jest już łatwo. Zmieniły się czasy, zmieniły się gwiazdy, ale co najważniejsze – zmieniły się standardy pobudzania publiki. Co bawiło kilkanaście lat temu, dziś jest wymęczoną kliszą, co kilkanaście lat temu ekscytowało, dziś już nie wystarcza. To właśnie wyeksploatowany do reszty rodowód ciągnie film Mangolda w dół. Dzisiaj, by podobną historię opowiedzieć z sukcesem, trzeba przegryźć się przez schemat, poniżyć go, upodlić, jak zrobił to choćby Shane Black w „Kiss Kiss Bang Bang”.

Diaz jak zwykle świetna, Cruise jak zawsze drętwy. Na szczęście Mangold ma lekką rękę i potrafi wyciągnąć ze senariusza cymesik (świetne sceny narkotykowych odlotów bohaterki). Szkoda drugiego planu – Davis, Dano i Saarsgard nie mają nic do zagrania, a przecież mogliby stworzyć dla gwiazdorskiej pary ciekawą przeciwwagę.