Historia George′a Falconera, profesora w średnim wieku, który próbuje odnaleźć się po śmierci swego długoletniego partnera, Jima. Jeden z jego studentów wydaje się być wyjątkowo zainteresowanym osobą George′a.

Rzeczywiście, pięknie uszyty film. Tu powinna nastąpić seria zastrzeżeń, ale darujmy sobie – mimo wszystko warto.

Pięknie sfotografowany, pięknie zagrany i pięknie smutny film, opowiadający w gruncie rzeczy bardzo uniwersalną historię. Kto, jak główny bohater, nie przeżył choć jednego dnia w głębokiej depresji, niech pierwszy założy glany i koszulkę Młodzieży Wszechpolskiej.

Właściwie, dziwnie się ten film ogląda. Mając kilkakrotnie wrażenie, że reżyser ambitnie bierze się za pomysły, które, to pewne, pozostawią tylko wspomnienie dobrych chęci zamiast dobrego filmu. Jednak Tom Ford w porę przestaje błogo kontemplować męskie ciała wijące się w morskich głębinach, żeby wykrzesać z tej historii coś dotkliwego. Z tak imponującą umiejętnością przykuwania uwagi do detalu (w obrazie i muzyce – weźmy choćby tykający zegar) i elegancji, łatwo było wszystko zagłaskać na śmierć. A tu te rozwiązania doskonale oddają rytm prozy Isherwooda i zarazem nie pozostawiają wątpliwości co do to autorskiego tonu filmu. Zresztą, z takimi aktorami chyba nie mogło być inaczej. Nie dziwi mnie, że Akademia nie przyznała Colinowi Firthowi Oscara. Gołym okiem widać, że zasłużył przynajmniej na dwa.

Na końcu nie powinien pojawiać się napis „directed by”, ale raczej: „designed by Tom Ford”. Stylizacja każdej chusteczki do nosa i serwetki stołowej trochę dławi emocje. Poza tym znów dostajemy tu wizję gejów jako przeestetyzowanych, wyjętych z kontekstu społecznego „wrażliwców” – stereotyp, z którym chyba najtrudniej zerwać.

Parokrotnie tu już sygnalizowałem w notkach poświęconych filmom takim jak „Do diabła z miłością”, uwielbiam wzornictwo wczesnych lat 60. Te wszystkie budynki i samochody pożerałem wzrokiem tak, jak geje pożerać mogą te nagie ciała w basenie. Ale zafascynowało mnie w tym filmie połączenie obu wątków. To wzornictwo odwoływało się do przeczucia nowoczesności – że oto żyjemy w czasach przełomu, podróży kosmicznych, mózgów elektronowych i autostrad, które wtedy w USA były na mniej więcej takim etapie jak u nas. Obyczajowo świat jednak tkwił w XIX wieku razem z jego wiktoriańską heteronormatywnością. Za chwilę więc eksplodują te inne lata 60., te które obiecuje piosenka „Welcome To The Sixties” w musicalu „Lakier do włosów”. W filmie sygnalizuje to soulowe „Green Onions”, które Colin Firth wita początkowo z odrazą, ale potem daje się wciągnąć w szalony taniec Julianne Moore. Monolog bohatera o strachu przed mniejszością to zaś wspaniała riposta dla wszystkich palantów, którym przeszkadzają gejowskie parady.

Intrygujący debiut, który z przesadnej stylizacji czyni ciekawą zasadność, przynajmniej w kontekście tej akurat historii. Rola życia Colina Firtha!

Mądre, smutne, nastrojowe, świetnie zagrane, bardzo poruszające – czego więcej trzeba?