Trzydziestu sześciu powszechnie znanych reżyserów z pięciu kontynentów i dwudziestu pięciu krajów, w trzyminutowej formie składa hołd kinu - magicznemu miejscu komunii miłośników filmu z całego świata.

Seans idealny. Jak nam się czyjaś nowelka nie podoba, to po trzech minutach się kończy i zaczyna się zupełnie nowy film. „Kocham kino” ogląda się za obopólnym porozumieniem, że po dwóch stronach ekranu znajdują się pasjonaci, bezgranicznie zakochani w ruchomych obrazkach, a zbiorek epizodów jest hymnem na cześć naszego wspólnego obiektu westchnień. Siłą rzeczy ostrze krytyki trochę się stępia a serce mięknie. Z przyjemnością ogląda się Nanniego Morettiego opowiadającego o swoim największym kinowym uniesieniu, choć to żaden „Obywatel Kane”, tylko „Rocky”. Z westchnieniem zrozumienia przyglądamy się Larsowi von Trierowi tłukącemu młotkiem rozgadanego widza z sąsiedniego fotela, który przeszkadza mu oglądać film. Kto z nas choć raz nie marzył o takiej możliwości? Kiedy emocje już opadną, to można „Kocham kino” potraktować jako kompas wskazujący, który ze współczesnych reżyserów jest autorem o własnym stylu, potrafiącym motywy swojej mitologii zawrzeć we wszystkim, czego się dotknie. Niezaprzeczalnie powinno się wpisać do słownika takie pojęcia jak Atom Egoyan touch czy Takeshi Kitano touch.