Pewnego dnia Grace dowiaduje się, że jej mąż Sam, żołnierz armii amerykańskiej ginie w czasie tajnej misji. Wiadomość o jego śmierci to cios dla całej rodziny. Również dla jego brata, Tommy’ego, który w naturalnym odruchu zaczyna pomagać zrozpaczonej dziewczynie. Z upływem czasu Grace i Tommy zbliżają się do siebie. Gdy nie są już w stanie dłużej ukrywać wzajemnej fascynacji i godzą się na rodzące się między nimi uczucie, okazuje się , że Sam żyje...

Duński oryginał był kompletnie wyprany z emocji, tu wreszcie jakieś są – głównie za sprawą fantastycznie prowadzonych, jak to u Sheridana, ról dziecięcych. Ale kto, do ciężkiej cholery, wpadł na tak poroniony pomysł, by rolę kreowaną u Bier przez Ulricha „Neofaszystę” Thomsena powierzyć Tobeyowi „Retardowi” Maguire’owi? Nieszczęśnik zalicza podwójną porażkę – jest niewiarygodny i jako marine, i jako psychol. Dla Portman i Gyllenhaala może to i równorzędny partner do gry, ale co najwyżej w bierki, nie w filmie.

Okropny remake znakomitego duńskiego oryginału – straszny zawód ze strony Jima Sheridana. Tobey Maguire gra żołnierza, jakby błądził we mgle, chwytając się „furii” ilekroć nie jest pewien, co robić. Żałosny spektakl – nie wierzyłem w żadną emocję, a nadto daję głowę, że Natalie Portman jest w niejednej scenie autentycznie zażenowana grą swego partnera.