Reżyser tego wielkiego widowiska z 1978 roku, Andriej Konczałowski nazwał swój film "sagą w tragikomicznym wydaniu" i twierdził, że za wszelką cenę pragnął uniknąć pouczania widzów. Ta bardzo długa i zuchwale zróżnicowana pod względem stylu opowieść o losach kilku pokoleń mieszkańców syberyjskiej wioski Jełań w burzliwym XX wieku, ich pragnieniach i namiętnościach została wyróżniona Nagrodą Specjalną Jury na festiwalu w Cannes, ale przez lata budziła gorące polemiki. Dla jednych była zwycięsko zręcznym kompromisem z wymaganiami cenzury, epiką wyrastającą z ducha twórczości Lwa Tołstoja. Dla innych ten utwór stał się jeszcze jednym dowodem na konformizm reżysera, który zbyt gładko przechodził do porządku dziennego nad ponurymi kartami historii. Konczałowski sam przyznał, że film, by ujrzał światło dzienne, musiał być utrzymany w tonacji "radosnego patosu", a cenzura odrzuciła pierwszą wersję "Syberiady". Ten optymizm jest jednak pozorny. Triumf cywilizacji przemysłowej w wydaniu radzieckim może tu przecież także oznaczać nieodwracalne zniszczenie sposobu życia utrwalonego przez stulecia. Nie ulegało wątpliwości, nawet dla ostrych krytyków Konczałowskiego, mistrzostwo realizacyjne reżysera, który osiągnął w wielu partiach filmu wielką emocjonalną intensywność. Podziw wzbudzała zwłaszcza finałowa scena wielkiego pożaru. Nie zawiedli także aktorzy z piękną Natalią Andriejczenko oraz brawurowym Nikitą Michałkowem (bratem Andrieja i także słynnym reżyserem) na czele.