Clive i Elsa są parą młodych, błyskotliwych i ambitnych naukowców. Dzięki nowemu gatunkowi zwierzęcia, który stworzyli laboratoryjnie, stali się super gwiazdami świata naukowego. Pasja badaczy i arogancja współczesnych demiurgów sprawia, że w swej pracy przekraczają niebezpieczne granice, wprowadzając w tajemnicy ludzkie DNA do eksperymentu. W rezultacie ich działań powstaje zwierzęco-ludzka hybryda rodzaju żeńskiego...

Vincenzo Natali bawi się w Boga, Freuda, doktora Frankensteina i wczesnego Cronenberga. „Istota” porusza istotne problemy natury bioetycznej, choć reżysera nawet bardziej niż genetyka zdaje się fascynować fizjologia i psychoanaliza. Swoje badania przeprowadza jednak w zbyt osobliwy sposób, by trafić do mainstreamowej publiczności. Na moim pokazie prasowym co i rusz ktoś wybuchał śmiechem, ale był to raczej rechot dość nerwowy, mechanizm obronny przed ekranowymi dziwactwami. Chyba nie ma lepszej rekomendacji dla nerdów (nawiasem – słowo kluczowe w filmie) rozkochanych w gatunkowym „kinie niemoralnego niepokoju”?

Stosowany przez dystrybutora marketing sugeruje, że oto mamy do czynienia z kolejną odmianą „Gatunku” Rogera Donaldsona – brutalną historią wyhodowanej w laboratorium istoty, która zwraca się przeciwko swoim stwórcom. Cóż, nie do końca. Vincenzo Natali, wytrawny esteta i wizjoner, ekspert od klaustrofobicznych opowieści sci-fi, bardziej zainteresowany jest sugestywną psychoanalizą. Łączy więc cronenbergowską obsesję ciała z cierpliwą obserwacją, której nie powstydziłby się sam Freud. I rozlicza. Ale nie tytułową istotę, a tych którzy dali jej życie. Dodatkowo, w wielu scenach pojawiają się bezpardonowe nawiązania do klasyki: „Narzeczonej Frankensteina” Jamesa Whale’a czy „Muchy” Davida Cronenberga, ale ponad wszystkim unoszą się manie Nataliego: samotność, wyobcowanie i naukowy fetysz, ale przede wszystkim subtelna, zakorzenia głęboko w hermetycznej formule, ironia. Zwłaszcza ona nie pozwala rozpatrywać „Istoty” na jednej tylko płaszczyźnie. Ty też jesteś Bogiem, wyobraź to sobie…

Natali umieścił w tej zgranej do cna fabułce (łorning, łorning, nie bawmy się w Boga) tyle ciekawych konfliktów i naładował ją tyloma interesującymi paralelami między postaciami, że jego film jest produktem przynajmniej dwukrotnego użytku. Zmysłowa Chaneac, zdzirowata Polley, świetnie ubrany Brody i pomysłowy finał – czegóż chcieć więcej od tak kameralnego filmu?