Emma jest od wielu lat żoną Eduarda Recchi, głowy potężnej rodziny z Mediolanu. Piękna, otoczona bogactwem kobieta, żyje w świecie konwenansów, rytuałów i codziennych obowiązków. Przypadkowe spotkanie z młodym, charyzmatycznym przyjacielem syna przypomni jej o głęboko skrywanych żądzach i stanie się początkiem erotycznego przebudzenia. Pełen namiętności potajemny romans na zawsze odmieni oblicze rodziny.

Och, „Moda na sukces” w wersji vintage! Wzorcowy przykład przerostu formy nad treścią. Na pocieszenie – pociągająca (!) Tilda Swinton – aktorski kameleon, który zapewne zachwycałby nawet w ekranizacji książeczki ubezpieczeniowej.

Do klasy Viscontiego daleko (nie ta dyscyplina, nie ten gust, nie ta perwersja o zapachu rozkładu), ale film tak dziwny, że aż pociągający. Co nie znaczy, że w pełni udany – Guadagnino nie udźwignął ambicji, upchnął obok siebie zbyt wiele historii, wskutek czego narracja się rozłazi i osiada czasem na mieliznach. Nagromadzenie kiczu może powodować niestrawność, lecz finał wiele rekompensuje: dzieje się w nim dosłownie wszystko, Tilda Swinton pędzi ku miłości wspomagana trąbami jerychońskimi, a nadmiar – król melodramatu – ukazuje się naszym oczom w całej okazałości i wcale nie jest nagi.

Szkoda, że Visconti był pierwszy, bo wówczas tytuł mógłby brzmieć po prostu „Zmysły”. Przedziwny film, nie do końca dający się objąć za pierwszym razem. Kadrowanie i ruchy kamery są tak niecodzienne, że chwilami nie wiadomo, czy Guadagnino wie, co robi. A jednak cała ta nerwowość, idiosynkrazje i montażowa szarpanina wychodzą filmowi na dobre. Gdyby tylko reżyser darował sobie szkolne przebitki na polne kwiaty w scenie kopulacji, byłby jeden punkt więcej. A scena miłosna między Tildą Swinton a krewetką – cytując Anthony’ego Lane’a – przejdzie do historii kina.

Dramat z życia wyższych sfer. Kulminacją sceny jest ważna biznesowa kolacja, na której zupa zaserwowana paniczowi i dziedzicowi rodu wytrąca go z równowagi, co skutkuje rodzinną tragedią. I’m not shittin’ ya. Może w tej fabule i był jakiś potencjał, ale zrealizowano ją w telenowelowej manierze. Bohaterowie wymieniają przeciągłe i znaczące spojrzenia, jedzą zupę, rozmawiają z pokojówką o tym, czy pani to, a czy panicz tamto. Jakoś mnie to kurna wszystko nie ruszyło, szczególnie wymęczył mnie finał, gdy – już po zupnej tragedii – wszyscy nadal wymieniają znaczące spojrzenia, ale w tle leci bardzo emocjonalna muzyczka, takie trąbiaste trutututu.