Rok 1873, Arizona. Nieznajomy niepamiętający swojej przeszłości trafia do miasta Absolution na pustyni. Jedyną wskazówką co do jego historii jest tajemnicza bransoleta, którą ma owiniętą wokół nadgarstka. Odkrywa, że mieszkańcy Absolution nie lubią obcych i nikt nie śmie nic zrobić bez pozwolenia Colonela Dolarhyde’a. To miasto, które żyje w strachu. Ale Absolution wkrótce doświadczy strachu, jakiego sobie nawet nie wyobraża, kiedy położone na odludziu miasteczko zostanie napadnięte przez najeźdźców z nieba. Atakujący z zapierającą dech prędkością i oślepiającymi światłami by porywać bezradnych jednego po drugim, te potwory są wyzwaniem rzuconym wszystkiemu co mieszkańcy znali. Teraz obcy, którego odrzucili, jest ich jedyną nadzieją na przetrwanie. W miarę jak rewolwerowiec zaczyna sobie powoli przypominać kim jest i gdzie był, zaczyna rozumieć, że posiada sekret, który może dać miasteczku szansę w walce z siłami kosmitów. Z pomocą nieuchwytnej podróżniczki Elli formuje oddział złożony z byłych wrogów – mieszkańców, Dolarhyde’a i jego ludzi, wyjętych spod prawa i Apaczów – wszystkich zagrożonych unicestwieniem. Zjednoczeni w obliczu wspólnego wroga, przygotowują się do epickiej ostatecznej rozgrywki, której stawką jest przetrwanie.

Daniel James Craig i Harrison Indiana Ford walczą z kosmitami na Dzikim Zachodzie, a western i science-fiction stanowią piękną parę (bez cienia parodii) dopóty, dopóki Favreau ma do wyreżyserowania sekwencje zorganizowane wokół jasnego centrum – na początku jest nim bohater Craiga, na końcu starcie z kosmitami. Epizodyczny środek filmu – podróż w poszukiwaniu obych – nieco już klekocze, bo Favreau nie jest wybitnym narratorem ani wszechstronnym stylistą: nie potrafi skleić zróżnicowanych w tonie fragmentów w organiczną całość, w związku z czym panuje rozgardiasz jak w pokoju zawalonym rozrzuconymi partyturami. Ale reżyser „Iron Mana” bardzo dobrze kręci i montuje sceny akcji, zaś doskonale się czujący w swoim emploi Craig i Ford zapewniają sporą dawkę zabawy. Jak na tak karkołomny pomysł, całkiem nieźle.

Bardzo zgrabne kino gatunkowe. A nawet dwugatunkowe. Powtarzam do do znudzenia, bo od tego może zależeć to, czy widz będzie się dobrze bawił: TO ABSOLUTNIE NIE JEST KOMEDIA ANI PASTISZ, TYLKO Z KAMIENNĄ TWARZĄ ZROBIONY FILM O INWAZJI KOSMITÓW NA DZIKI ZACHÓD!

Całkiem spójna hybryda gatunkowa.