Film skupia się na młodości Lennona, który, po tym jak porzuciła go matka, wychowywany był przez rygorystyczną ciotkę Mimi. Scenariusz opowiada także o fascynacji Lennona muzyką i sztuką, a także przyjaźni z Paulem McCartneyem.

Oczywiście, po „I’m Not There” każda biografia muzyka wygląda cokolwiek blado i prymitywnie, ale między zalety tego filmu warto wliczyć jego lekkość i luz. Nie opowiada się tej historii z nabożnością, na każdym kroku podkreślając, że oto oglądamy młodość Wielkiego Johna Lennona, uwznioślając każdy moment w stylu „John dostaje swoją pierwszą gitarę, poczujmy powagę tej szczególnej chwili”. Na marginesie mówiąc, świetna antyteza dla polskiego kina biograficznego, zwyczajowo poskładanego dokładnie z tych scen, które Sam Taylor – Wood powycinała ze swojego filmu.

Ajajaj. Skoro film i tak nie trzyma się wiernie biografii, to dlaczego tak mało się w nim dzieje? Jak już szli na skróty i uproszczenia, to mogli coś przyciąć dla zagęszczenia fabuły. Temat niby fascynujący: narodziny Bitelsów! A człowiek ziewa i spogląda na zegarek…

Ugrzeczniona biografia założyciela The Beatles. Bunt, nostalgia, pogoń za marzeniami, losowe nieszczęścia i życiowe sukcesy. Z biografii muzyków, które ostatnio przebiły się na polskie ekrany („Gainsbourg”, „Chanel i Strawiński”, „Niczego nie żałuję”) specjalnie nie wyróżnia, ale nie jest też aż tak obciachowa. Przyjemne kino popularne, do jednokrotnego oglądania. Wiedzę o Lennonie radzę czerpać z encyklopedii – sporo tu przekłamań i mitologizacji.