Najnowsza komedia Woody’ego Allena to miłosny trójkąt gwiazd kina i historia serii przypadkowych romansów, które prowadzą do zabawnych komplikacji. Po zmysłowej wycieczce do Hiszpanii („Vicky Cristina Barcelona”) i bawiącym do łez powrocie do Nowego Jorku („Co nas kręci, co nas podnieca”), mistrz komedii rozpala namiętnościami rozważny i romantyczny Londyn! Pożądanie, wielkie ambicje i zaskakujące obsesje wywrócą do góry nogami świat pozornie chłodnych londyńczyków. Sally (Naomi Watts, nominowana do Oscara za „21 gramów”) podkochuje się w przystojnym szefie Gregu (ulubiony aktor Pedro Almodovara – Antonio Banderas), jednak ten, nieczuły na jej awanse, próbuje usidlić inną kobietę. Mąż Sally (Josh Brolin, gwiazdor „Prawdziwego męstwa”, nominowany do Oscara za „Obywatela Milka”), który ima się wszelkich sposobów, żeby spełnić swoje ambicje pisarskie, traci nagle głowę dla tajemniczej piękności z sąsiedztwa (Freida Pinto – rewelacja nagrodzonego Oscarem „Slumdoga. Milionera z ulicy”). Tymczasem spragniony mocnych wrażeń ojciec Sally (Anthony Hopkins) odnajdzie drugą młodość u boku nieprzyzwoicie uroczej call girl (Lucy Punch). W tej błyskotliwej grze z przekornym losem, każde z namiętnych kochanków przekona się, że to właśnie miłość pozwala oszukać przeznaczenie.

Późny Allen wciąż zadaje to samo pytanie o możliwość szczęścia, które nie szukałoby sankcji w religii. Ten film jest jak wariacja na temat melodii, którą słyszeliśmy już kilkadziesiąt razy, i nasza ocena będzie zależała od indywidualnej tolerancji na Allenowskie rozterki. Mnie film się bardzo podobał, bo nie rozpadł się na wodewilowe scenki jak wcześniejsze „Co nas kręci, co nas podnieca”. Wielki plus za niekonwencjonalne obsadzenie grubo ciosanego Brolina w roli przewrażliwionego intelektualisty.

Na początku filmu słyszymy deklarację narratora, że ta opowieść nie będzie miała sensu. Oczywiście, gdy deklaruje takie coś narrator w filmie Woody Allena spodziewamy się, że tu będzie jakiś twist, ironia, gra paradoksem. Otóż nie. Obserwujemy miotaninę grona niespecjalnie ciekawych osób, która nie zmierza do żadnego konkretnego rozwiązania i – saprajs saprajs – urywa się niespodziewanie, a narrator przypomina, że przecież nas uprzedzał. No może i uprzedzał, a jednak czułem się oszukany.

Allen tym razem zamiast z Dostojewskiego kradnie z Przybyszewskiego. To tylko jeden z wątków, któremu dotrzymują kroku inne, dzięki czemu film jest spójny (efekt, z osiągnięciem którego reżyser miał w ostatnich latach problemy). Trzymanej w ryzach fabule towarzyszy klimat starszych filmów twórcy – więcej tu goryczy, mniej humoru na siłę. Śmiech bardziej wzbudza przewrotny scenariusz, niż ironiczne wtręty, którymi epatowało choćby „Co nas kręci, co nas podnieca”. Wszystko to sprawia, że film jest całkiem wdzięczną lekturą.