Ekranizacja kryminalnego bestsellera. W pałacu w krakowskich Przegorzałach po terapii grupowej prowadzonej metodą Hellingera, jedna z jej uczestniczek znajduje martwego Henryka Telaka – bohatera poprzednich zajęć. Na miejscu zbrodni pojawia się komisarz Smolar oraz prokurator Agata Szacka.

Są w „Uwikłaniu” sceny, które zagrały, ale można je policzyć na palcach jednej ręki. Jasne, Bromski opowiada przejrzyście i nawet z jakąś tam koncepcją (stara się połączyć kryminał z thrillerem politycznym), ale jest tak wybitnie bezpłciowym i niezdarnym filmowcem, że do każdego, kto uważa, iż „Uwikłanie” to sprawnie zrobione kino, będę od dziś mówił wyłącznie równoważnikami zdań i domagał się punktów za zdolności narracyjne.

Pominięcie „Uwikłania” wzbudziło być może najwięcej kontrowersji przy komentarzach na temat selekcji filmów do konkursu w Gdyni – uczciwie mówiąc, nie mam pojęcia dlaczego. Nie mamy bowiem z pewnością do czynienia z filmem w pełni udanym, nie mamy tez do czynienia z filmem dobrym. Nie mówię tu akurat o warstwie ideologicznej – każdy artysta ma prawo do swego wyboru, a – przyznam szczerze – obie wersje wizji bezpieki, czyli jako Grupy Wciąż Trzymającej Pełnie Władzy lub jako Bandy Idiotów, Którzy Wciąż Fabrykowali Tylko Fałszywki wydają mi się bez sensu. Ale – powtarzam – to dla filmu nie ma znaczenia. Ważne, że kryminał z cechami thrillera powinien być solidnym kinem gatunkowym – a niestety nie jest. Główną wadą jest nagromadzenie nielogiczności i prostych niedoróbek, których ukoronowaniem jest absurdalny i z niczego nie wynikający finał. Po drugie – nie pomogły „Uwikłaniu” wszelkie przeróbki w stosunku do książkowego pierwowzoru. Ciekawy szczery obraz Warszawy został zastąpiony przez pocztówkowy Kraków. Niebanalna postać pana prokuratora została zastąpiona przez mdłą panią prokurator (wyjątkowo słaba rola Mai Ostaszewskiej). No i o pomstę do nieba woła rezygnacja ze znakomitej klamry powieściowej stworzonej przez terapię ustawień – niewykorzystanie tak atrakcyjnego elementu fabuły to grzech wielki. Ogółem – odnosi się wrażenie, że panowie Bromski i Machulski zatracili wyczucie gatunku, w którym niegdyś byli w Polsce mistrzami. Całe szczęście, że przynajmniej „Uwikłanie” ma w miarę przyzwoite tempo i nie nudzi.