Jest to pierwszy film, który ukazuje analizę światowego kryzysu z 2008 roku. Kryzys, który spowodował utratę miejsc pracy, domów. Film zawiera wyczerpujące badania, obszerne wywiady polityków, dziennikarzy i naukowców.

Znakomita, rzetelna i przerażająca analiza kryzysu finansowego, którego przyczyn upatruje Ferguson w neoliberalnej polityce deregulacji, czyli wycofaniu się państwa z sektora finansowego (m.in. uwolnieniu spekulacji spod nadzoru bankowego). Zatrzęsienie przytaczanych faktów sprawia, że akt oskarżenia, jaki reżyser wygłasza pod adresem ekonomistów, polityków i finansistów odpowiedzialnych za kryzys, jest udokumentowany i przemyślany. Nie sposób przejść obok niego obojętnie, a nagroda Akademii dowodzi, że krytyka do niedawna świętych dogmatów ekonomicznych jest dziś szeroko akceptowana. Szkoda, że nie przekłada się to na wyroki sądowe dla winowajców (ani spadek popularności neoliberalnej religii w Polsce).

Ferguson najpierw zrobił najlepszy film o drugiej wojnie w Iraku, a teraz z pomocą tych samych spokojnych, analitycznych metod przedstawił anatomię kryzysu finansowego. Neoliberalne hybris skończyło się wielkim kopniakiem dla światowej ekonomii – film wymaga maksymalnego skupienia i nie jest łatwy w odbiorze dla takiego, jak ja, laika. Ale wysiłek weń zainwestowany zwraca się z nawiązką. Rzadko się zdarza, by praca szarych komórek i walnięcie pięścią stół były tak silnie ze sobą związane.

Drapieżna analiza przyczyn światowego kryzysu sprzed kilku, za którego wywołanie reżyser obarcza grube ryby z Wall Street. Wiarygodny, operujący bogatą bibliografią i rzetelnym materiałem źródłowym staje się przekonującym wykładem z ekonomii. Niełatwy język filmu rozjaśniają wywiady i plansze, dzięki czemu każdy laik może dowiedzieć się, czym jest neoliberalna polityka deregulacji i od razu przestać ją lubić. Ferguson jest wykładowcą na tyle skutecznym, że ’nawet’ Michael Moore mógłby się od niego wiele nauczyć.