15-letni Olivier Tate ma w życiu dwa cele: stracić dziewictwo przed kolejnymi urodzinami i nie dopuścić, by matka porzuciła ojca dla jej nauczyciela tańca.

Początkowo film Richarda Ayoyade przypomina „Śniadanie na Plutonie”, w którym damska sukienka została zastąpiona przez hipsterskie wdzianko. Główny bohater w sobie podobny wdzięk, instynkt outsidera i autoironiczne poczucie humoru. Z biegiem czasu „Moja łódź podwodna” dryfuje jednak na poważniejsze tory. Jak przystało na film o okresie dojrzewania zderza rozsadzającą ekran młodzieńczą energię z równie silną goryczą pierwszych rozczarowań. Każdy z nas zaliczył kiedyś rejs na takiej łajbie.

Hipstera w wersji soft-vintage; ironia w dzierganych rękawiczkach z jednym palcem. Nie na mój żołądek.

„Moją łódź podwodną” ogląda się z poczuciem lekkiego zawstydzenia: reżyser wespół z dojrzewaniem doświadczają bohatera na tyle okrutnie i na tyle przekonujące, że nie sposób uciec od wspomnień z własnej młodości. Może nie każdy pisał wtedy wiersze, ale o wiele bardziej znajome egzaltacja i buzujące hormony powodują, że do głównego bohatera mrugamy porozumiewawczo okiem, odtwarzając w głowie wers dobrze znanego kawałka: „ja za nic w świecie nie chciałbym znowu mieć 16-stu lat/i ciągle myśleć, co zrobić, by pokonać świat”.