Bohaterem filmu jest detektyw, były alkoholik, który prowadzi tajemniczą sprawę pewnej studentki. Dziewczyna ma wizje, dotyczące nagłego zniknięcia jej narzeczonego. Niewykluczone, że ma z tym zdarzeniem też wiele wspólnego.

Tytuł adekwatny – naprawdę chciałoby się wywieźć Katie Holmes daleko w las i porzucić na pastwę losu. Albo utopić w „jeziorze marzeń”.

Cóż za rozrzutność! Chodziło przecież o doświadczenie naukowe: badania nad właściwościami roztworu nasyconego nudy – a tu rozrzutni eksperymentatorzy wywalili kawał grosza na honoraria Katie Holmes i Benjamina Bratta i jeszcze więcej na wynajem sprzętu, ekipy i promocję tego knota. Niby nie moje pieniądze, ale jakoś tak żal, bo nawet śliczna pani w roli głównej nie osłodzi goryczy po stracie 99 minut życia, jeśli kto postanowi je zmarnować na kontakt z tym pretensjonalnym, nieprzemyślanym i niemoralnie nudnym filmem, co gorsza udającym zaangażowany społecznie thriller psychologiczny. Chciałabym dać choćby jeden punk więcej, z litości – ale doprawdy nie ma za co.