Historia Billy’ego Beane’a, menedżera klubu baseballowego Oakland A, który skupił się na poszukiwaniu nowych kryteriów pomiaru skuteczności zawodników i zorganizował swój klub wokół analizy danych. Dzięki temu jego drużyna sezon w sezon jest postrachem rywali.

Bejsbolowy „Social Network”. Pasjonujący film, w którym od wątku sportowego ważniejsze okazują się kolumny statystyk, biurowe nasiadówki i żmudne negocjacje. Hollywoodzkie kino, które błyskotliwie podważa własne schematy, bo przedkłada honorową porażkę nad efektowne zwycięstwo.

„Moneyball” jest znakomity i tak przebogaty znaczeniowo, że jak na „film o baseballu” to wręcz nieprawdopodobne. Można go odczytywać nawet jako quasi-biografię samego Brada Pitta. Wciąż, co właśnie pokazały Złote Globy, niedocenianego, a przecież wybitnego w swoim fachu.

O baseballu wiem tyle, co nic, ale kiedy Billy Beane mówi w świetnym „Moneyball": „How can you not be romantic about baseball?”, wystarczy, że zamienię „baseball” na „football” (w amerykańskiej nomenklaturze „soccer”) – i jestem w domu. Bo przy wszystkich innych tematach, jakie porusza (takich jak los rewolucjonisty czy miejsce jednostki w systemie), film Bennetta Millera to wspaniała opowieść o sporcie właśnie.

Świetny film o miłości do sportu bratającej się z miłością do słupków i liczb – a zarazem kolejny, po „The Social Network” Sorkinowy portret zwycięskiego geeka zmieniającego świat na wzór i podobieństwo ekranu własnego laptopa. Świetne kino w starym, przegadanym stylu adaptacji Paddy’ego Chayefsky’ego.

Chyba każdemu amerykańskiemu scenarzyście należy dać zadanie – tak napisać film o baseballu, aby był zrozumiały poza Stanami. Sorkin i Zaillian wywiązali się z zadania znakomicie. Nieznajomość zasad gry w niczym nie przeszkadza w fascynowaniem się bojem, jaki toczy Billy Beane (w bardzo dobrej, jak zwykle ostatnio, kreacji Brada Pitta). Świetnie zagrane, świetnie napisane i zupełnie nieoczywiste, z zakończeniem, dalekim od typowego dla takiego kina happy endu, pozwalającym na zupełnie oderwane od sportu interpretacje. Ach – no i jeszcze to wrażenie, ze Franzowi Smudzie przydałby się taki Peter Brand…