Film jest oparty na prawdziwej historii Franka Abagnale’a, najmłodszej osoby w historii, która znalazła się na liście najbardziej poszukiwanych przestępców przez FBI. Frank Abagnale nie był zwykłym złodziejem, nie włamywał się do domów i nie kradł kosztowności. Jego specjalnością stały się banki, linie lotnicze. Frank dokonał wszystkich swoich fałszerstw w przeciągu pięciu lat, zarobił ponad 2,5 mln $ we wszystkich stanach Ameryki i w 26 krajach.

To miał być kinowy deser Spielberga po kilku cięższych daniach, jakie ostatnio serwował. Wyszło rzeczywiście lekko i bez pretensji, ale, jak dla mnie, również bez większego sensu. Najlepsze w filmie jest pierwsze 40 minut, w którym wszystko się zawiązuje i rozwija. W tym momencie film ma potencjał i obiecuje powiedzieć coś ciekawego o Abagnale'u i Hanrattym. Ale na wstępie się kończy. Jedyna postać, która dalej się rozwija to ojciec Franka. Sam Frank i Hanratty pozostają postaciami równie płytkimi, co na początku. Jeśli trzymać się kulinarnej paraleli, to 'Złap' jest deserem, w połowie jedzenia poczułem, że najlepsze już za mną, ale z góry zapłaciłem za cały posiłek. Dwie rzeczy do zachowania w pamięci: świetna czołówka i oczywiście stroje z epoki.

Kiedy tak nietuzinkowy człowiek jak Spielberg robi film o tak nietuzinkowym człowieku jak Frank Abagnale Jr., mając w dodatku do dyspozycji najbardziej nietuzinkowego z nietuzinkowych Christophera Walkena, to nawet z garści tuzinkowych pomysłów fabularnych musi powstać coś nietuzinkowego.

Bardzo rozrywkowy film, którego wielkim atutem jest historia (z życia wzięta) oraz jak zawsze znakomity Tom Hanks (w roli może niewymagającej, ale i tak ładnie zagranej). Nieco blado przy nim wygląda Leo DiCaprio, który jest tak drętwy, że pod koniec widz już nie może się doczekać, kiedyż wreszcie ten Hanks go ucapi. Na nasze szczęście akcja jest przez większą część na tyle wartka, że widz ma mało okazji, by kontemplować drewnianość DiCaprio. Tam, gdzie zdarza się trochę spokojniejsza scena, na szczęście jest Christopher Walken i ratuje nas przed piorunującym marszczeniem brwi, które najwyraźniej jest szczytem aktorskich możliwości piekielnego Leo. I wszystko byłoby świetnie, gdyby nie to, że zabawę psuje w paru momentach sam reżyser, który nie mógł się powstrzymać przed tłumaczeniem dowcipów do samego morału i jeszcze dalej. W przypadku Spielberga ma to już znamiona nawyku nie do wykorzenienia – należy więc chyba machnąć na to ręką i cieszyć się tym, co w filmie lekkie, zabawne i emocjonujące. No i oczywiście podziwiać piękne obrazki lat 70., uchwycone kamerą Kamińskiego

Lubię takie historie, a Spielberg zawsze był w stanie zauroczyć mnie nawet swoimi słabszymi filmami. Dlatego też jestem w stanie przymknąć oko na pewne fabularne niedoróbki i czerpać przyjemność z oglądania wcieleń Frank Abagnale'a Jra i bardzo dobrych kreacji aktorskich Hanksa i Walkena. 'Złap mnie, jeśli potrafisz' należy niewątpliwie do tego bardziej rozrywkowego nurtu twórczości Spielberga, który chwycił ten temat, gdyż widział w nim szansę na podjęcie swoich ulubionych tematów - samotności, roli rodziny etc. I choć są to tematy tu raczej lekko dotknięte, to film, jako oglądadło broni się naprawdę nieźle.