Lily jest ekscentrykiem. Żyje wg swojego własnego kaprysu ale w harmonii z naturą w domu swojej matki na wsi. Jej starsza siostra Clara mieszka w Paryżu razem z początkującym mężem prawnikiem. Kiedy matka umiera, Lily nie może być zostawiona sama sobie, co udowadniają efekty krótkiego „okresu próbnej samodzielności”. Clara postanawia wprowadzić się do domu na wsi. Opieka nad Lily wywraca jej życie prywatne i zawodowe do góry nogami. Pod wpływem młodszej siostry re-definiuje swoje życie i zażywa pewnej wolności.

Stylizowana na new age’ową boginię tytułowa bohaterka jest tak irytująca, że chciałoby się spalić ją na stosie. To samo należałoby zresztą uczynić ze wszystkimi kopiami tego nędznego filmu.

Zdecydowanie zgadzam się z Piotrem Czerkawskim, że tytułowa Lily to postać tak irytująca, że chce się ją spalić na stosie. Ale dla mnie stanowi to o sile filmu. Reżyserka tak bowiem prowadzi narrację, aby widz pod koniec projekcji został zmuszony do odpowiedzi na pytanie (banalne skądinąd), czy jest w stanie zaakceptować dziewczynę, taką jaka jest. Mnie się udało, Piotrowi widać nie. Ta niezbyt oryginalna lekcja tolerancji broni się dwiema mocnymi rzeczami – świetnymi zdjęciami i dobrym aktorstwem. Choć siostry grane przez Ludivine Sagnier i Diane Kruger zbudowane są na zasadzie opozycji: ogień i woda, to udaje im się wyjść nieco poza nie, tworząc całkiem ciekawe połączenie.