Dwóch odrobinę "nieprzystosowanych społecznie" mężczyzn - pruderyjny kawaler Elling i zwariowany kobieciarz Kjell Bjarne - po dwóch latach spędzonych w specjalistycznym zakładzie opieki, postanawia rozpocząć normalne życie we własnym mieszkaniu. Kiedy Elling postanawia zostać poetą, kupuje paczki z kiszoną kapustą i po ukryciu w nich karteczki ze swoim wierszem, zwraca je do sklepu pełen nadziei, że ktoś zainteresuje się jego twórczością.

Specjalnością Norwegów staje się powoli kino outsiderów, ostentacyjnie ignorujące Ważne Tematy Współczesne. I bardzo dobrze. Elling to wzór połączenia bardzo ciężkich do zgrania składowych – sympatycznego ale nie eksploatacyjnego pokazania ludzi upośledzonych, przekonania widza, że drobiazgi życiowe mogą być wielkim wyzwaniem, wyśmiania ograniczonych bohaterów, ale bez okrutnej złośliwości. A do tego okazuje się, że w losie dwóch społecznie nieprzystosowanych bohaterów znajdziemy coś z prawdy o naszych własnych relacjach z ludźmi.

Bodaj jeden z najsubtelniej afirmujących życie filmów, jakie miałem okazję oglądać. Petter Næss dokonał tu bardzo rzadkiej, pięknej rzeczy: utożsamiamy się z bohaterami do tego stopnia, że nie wzruszamy się nad ich losem – wzruszamy się nad tym, nad czym oni się wzruszają – i nie śmiejemy się z nich, tylko z nimi. I oni nie są tu wcale jedynymi „ellingami”. My widzowie też, w mniejszym lub większym stopniu, nimi jesteśmy. Ja na pewno.