Film zrealizowany na podstawie bestsellerowej książki. Mikael Blomkvist, znany dziennikarz oskarżony o zniesławienie, otrzymuje nietypowe zlecenie od właściciela koncernu przemysłowego, Henrika Vangera. Ma zbadać sprawę tajemniczego zaginięcia 16-letniej Harriet Vanger, które miało miejsce w latach 60-tych. Blomkvist nie wie, że każdy jego krok jest śledzony przez niezwykle inteligentną hakerkę, Lisbeth Salander, która wykonuje to na prośbę Vangera. Śledztwo z czasem zaczyna odkrywać krwawą i niebezpieczną historię rodziny Vanger.

Film Finchera to oczywiście znakomicie wystylizowany, naznaczony autorskim piętnem kryminał. Przede wszystkim jednak „Dziewczyna z tatuażem” przypomina spełniony sen kinofila. Ekranizacja powieści Stiega Larssona iskrzy się od aluzji, cytatów i mrugnięć okiem dostępnych tylko dla uważnych bądź wtajemniczonych. Dostrzeżenie emblematu na koszulce jednego z epizodycznych bohaterów bądź przyjrzenie się stałemu zestawowi posiłków Lisbeth Salander urasta tu do rangi silnego bodźca wzywającego do identyfikacji z ekranowym światem. Najbardziej wyrazisty przejaw dostarczanej przez film tego rodzaju przyjemności przynosi błyskotliwy finał. Gwarantuję, że wielbiciele „Dziewczyny” już nigdy nie będą mogli słuchać piosenki „Orinoco Flow” Enyi bez pojawienia się na twarzy perwersyjnego uśmieszku.

Szwedzka adaptacja, telewizyjna w inscenizacji i narracji, była przyzwoita, ale nic więcej; jej największym atutem pozostawała postać Lisbeth Salander w kapitalnej interpretacji Noomi Rapace. W wersji Finchera też największe wrażenie robi Salander, w równie doskonałej kreacji Rooney Mary, ale poza tym film jest mistrzowsko zrealizowany, absorbujący od początku do końca (w czym duża zasługa genialnej ścieżki dźwiękowej współautorstwa Trenta Reznora), no i – last but not least – Blomqvist Craiga nie jest wreszcie takim ciapciakiem jak ten Nyqvista.

W czasach, kiedy wszystkie napisy pojawiają się najczęściej na końcu filmu, miło zobaczyć klasyczną czołówkę. Poza tym film Finchera to ostry jak sztylet i chłodny jak zima w Szwecji kryminał, zmontowany w podobnym stylu, co „The Social Network”, świetnie zagrany (Craig – wiadomo, ale Rooney Mara to odkrycie), brutalny i mroczny, choć nie tak strasznie pesymistyczny, jak niektórzy piszą. Fincher jest doskonałym narratorem (multi-task director, dialog, obraz i dźwięk kontrolowane równocześnie i po mistrzowsku, warsztat tak doskonały, że aż sam w sobie kunsztowny), ale brakuje nieco „Dziewczynie…” emocjonalnych wibracji – zwłaszcza ostatni akt, po wyjaśnieniu sprawy, jest rozegrany pospiesznie i po łebkach. Tam, gdzie relacja Blomkvista i Salander odrywa się od głównego wątku, Fincher jest trochę bezradny.

Fincher nie jest wielkim reżyserem, ale pozostaje świetnym stylistą (i dość bezwstydnym sadystą na dokładkę). Nie sądzę, by innemu reżyserowi tak łatwo wybaczano totalną dramaturgiczną rozsypkę, jaka następuje w trakcie trzech kolejnych zakończeń „Dziewczyny…”, ale całość i tak przypomina w dotyku podniecający czarny aksamit, a Rooney Mara (na przemian kanciasta i po kociemu mięciutka) jest po prostu objawieniem.

Najbardziej komercyjny projekt Finchera od czasów „Panic Room”. Nie znaczy to oczywiście, że „Zodiak” czy „Social Network” nie miały komercyjnych ambicji, ale dlatego, że tym razem Fincher nie próbuje sprzedawać czegokolwiek, nie próbuje eksperymentować, tylko po prostu opowiada rzetelnie cudzą historię. Co jednak go wynosi ponad przeciętny thriller… to właśnie Fincher. Mamy tu przegląd wypróbowanych chwytów – z „Azylu” właśnie, z „Siedem”, z „Zodiaka”, ale też parę innych trademarków Finchera, dzięki którym film wybija się ponad przeciętność. No i oczywiście Lisbeth Salander, jedna z ciekawszych bohaterek ostatnich lat, świetnie zagrana przez Rooney Marę, ale jej postać to oczywiście głównie zasługa Larssona. W sumie – kawał bardzo solidnej rzemieślniczej roboty, znakomita rozrywka, ale nie koncentrująca się na głębszych przesłaniach, tak ważnych przecież dla literackiego pierwowzoru.

David Fincher w reżyserowaniu jest sprawny jak Zorro w szermierce. Mistrz fechtunku uchyliłby czoła, oglądając dzieło Amerykanina. „Dziewczyna z tatuażem” to bowiem doskonała robota rzemieślnicza. Jeśli można pisać kamerą, to ostatnie dzieło Finchera należy uznać za świadectwo mistrzostwa w kaligrafii. Koledzy zarzucają, że mało tu treści. Ale czy w szwedzkiej wersji lub w literackim pierwowzorze było jej więcej? Na pewno nie na tyle, by nie czuć satysfakcji z projekcji remake’u, w którym wszystkie elementy współgrają ze sobą idealnie, osiągając maestrię symfonii.