Opowieść o seksie, morderstwie, zazdrości i jazzie. Historia ponętnej, wodewilowej piosenkarki Roxie Hart, która osadzona w więzieniu za zabójstwo swojego kochanka, stanie się obiektem podziwu, dzięki nieocenionej pomocy niezbyt uczciwego prawnika.

Solidny musical. Już samo to określenie niektórych zachęci, innych zniechęci. Ja na musicale alergii nie mam, więc obejrzałem całość z przyjemnością. Jednocześnie pozostało mi po filmie wrażenie, że doświadczenie z Broadwayu nie wystarczy do tego, żeby kręcić film. Co najmniej kilka razy miałem wrażenie, że Marshall dotarł do ściany swoich filmowych umiejętności i pokazał scenę 'na tyle, na ile potrafił', ale że inni zrobiliby z niej coś naprawdę wielkiego, a nie tylko poprawnego (patrz: sądowa scena stepowania i obrony przed ławą przysięgłych). Oczywiście pozostaje zawsze argument, że historia prezentowana jest prosto z wyobraźni bohaterki, ale... może nie jest najlepszym wyborem robienie bohaterki z osoby z ograniczoną wyobraźnią. Z plusów: znakomita scena z kukiełkami, dobry John C. Reilly i ładna muzyka. Z minusów: 'Chicago' to zaledwie znośna rozrywka na wolne popołudnie.

Świetna strona wizualna, fajne piosenki, ujmująco cyniczny Gere w jednej ze swych najlepszych ról, mistrzowski John C. Reilly. Nawet Renee Zellweger, której nie cierpię, bardzo dobra. Nie wiem tylko za co ten Oscar dla Zety-Jones, ale to szczegół. Grunt, że bawiłem się wyśmienicie, a takie chyba było zamierzenie twórców?

Olśniewające! "Chicago" to od pierwszej do ostatniej sceny wyśmienita zabawa, przy której żwawo przytupuje się nogą i w której udało się nawet pokazać coś więcej poza muzycznymi popisami. Wielkim plusem, podobnie jak w "Kabarecie", są piosenki naturalnie wplecione w fabułę lub też osadzone jakby równolegle do toczącej się opowieści. Nikt tu nie zrywa się z krzesła i nie zaczyna tańczyć, a poszczególne, sceniczne numery odkrywają prawdziwą naturę postaci i ich intencje. Zeta-Jones i John C. Reilly są genialni! Szkoda tylko, ze do pozostałych ról wybrano osoby (Zellweger i Gere), które śpiewają i tańczą jak ja po czterech piwach.

A więc jednak musical nie umarł! Taki właśnie musical lubię najbardziej - pochłaniający niczym wirtualna rzeczywistość. Świetna muzyka, świetne kostiumy i scenografia, znakomita gra aktorów i aktorek. Naturalnie, to tylko rozrywka - ale przecież za to płacę!

Przykro to pisać, ale... miernota. Wszystko, co w tym filmie może się podobać, pochodzi z oryginału - genialnego musicalu Boba Fosse’a. Filmowa wersja nie jest ani szczególnie odważna pod względem realizacji, ani udana pod względem muzycznym. Ten film ogląda się jak dokumentalny zapis próby generalnej przed spektaklem w jakimś teatrze na Broadwayu. Kolejne sceny podane są w zupełnie niefilmowy, statyczny sposób; aktorzy co prawda z pierwszej hollywoodzkiej ligi, ale z materiałem średnio sobie radzą – na próżno by tu szukać głosów na miarę śpiewających gwiazd Moulin Rouge. W sumie ogląda się bez bólu, ale już po kilku chwilach po wyjściu z kina zupełnie ulatuje z pamięci i nie zostaje po nim nic, może prócz wspomnienia Johna C. Reilly’ego śpiewającego Mr. Cellophane. Bez pasji, jaka emanowała z realizacji Fosse’a, Chicago jest jedynie bezwstydnie cyniczną opowieścią bez morału, efektownie opakowaną w migające światła, cekiny i siatkowe pończochy. Widać jednak w dzisiejszych niespokojnych czasach tego właśnie pragnie lud – i dzieje się tak, jak śpiewa Richard Gere: Razzle-dazzle them and they’ll make you a star.

Wszystko fajnie, poprawnie i sympatycznie, ale nic ponadto. W wojnie 'Chicago' vs 'Moulin Rogue' stoje twardo po stronie tego drugiego. Ale i ten musical warto zobaczyć. Dobry Gere (że tez mi to przez klawiaturę przeszło), genialna choreografia Fosse'a, dobre piosenki. Ot, rozrywkowy seans, jaki Amerykanie uznają za dzieło sztuki, a my za sympatyczne oglądadełko.

Niewątpliwie fakt, że akcja jest umieszczona w latach międzywojennych wpływa pozytywnie na moją ocenę, przepadam bowiem za tamtym okresem ukazywanym w filmach. Ale poza tym mamy tu bardzo dużo dobrej rozrywki - dobre piosenki, dobre aktorstwo, nieco dobrego czarnego humoru, ładna scenografia, a muzyka zintegrowana z fabułą, tak, aby widz ani przez chwilę nie czuł znużenia. Mimo wszystko do 'Moulin Rouge' się nie umywa. 'Chicago' to znakomity musical w starym stylu, 'Moulin Rouge' było rewolucją.