Tenoch i Julio spotykają Luise na weselu. Chcąc zaimponować starszej dziewczynie mówią jej, że wybierają się w daleką podróż. Luise chce koniecznie jechać z nimi. W czasie podróży Luisa wprowadzi chłopców w tajniki seksu, a długa droga każe im stanąć oko w oko z rzeczywistością, z której istnienia, nie zdawali sobie sprawy.

Przepadam za takimi filmami - niby to proste, niby zupełnie pozbawione głębszego zamysłu, a z czasem zdradza coraz więcej celnych spostrzeżeń. Kino drogi oczywiście dokładnie do tego służy, więc może Cuaron miał ułatwioną sytuację. Jedno wrażenie z tego filmu wydaje mi się najważniejsze - znakomite ujęcie tego momentu życia, w którym według wieku jest się już dorosłym, ale psychicznie wciąż gówniarzem (17-19 lat). Cuaron świetnie pokazał te chwile, w których trzeba powoli zacząć sobie zdawać sprawę z konsekwencji własnych słów, zachowań itd. Dlatego stawiam ostrożną tezę: im starszy widz, tym mniej doceni ten film. Czyli współczesna kinowa wersja "nie wierz nikomu po trzydziestce". No, może po czterdziestce.

Smutne, jak daleko w nadinterpretacji posuwają się nasi krajowi recenzenci, gdy tylko mają do czynienia z filmem nie amerykańskim. „I twoją matkę też” jest bowiem obrazem wtórnym i przewidywalnym, a jedyna jego „wyjątkowość” wynika z faktu, że powstał nie w Hollywood, a w Meksyku. To komediodramat o dwóch napalonych dwudziestolatkach, zafascynowanych atrakcyjną trzydziestolatką. Wyciągają ją na „road trip”, a ona wprowadza ich w tajniki seksu. W międzyczasie obserwujemy, jak cała trójka popala zioło oraz słuchamy frapujących wywodów o masturbacji, stosunkach analnych i oralnych. Czyli „American Pie” z hiszpańskojęzycznymi bohaterami. Ładne zdjęcia i zabiegi formalne nie tuszują niestety mało odkrywczych i banalnych wniosków, jakie płyną z tej podróży. Owszem, jest to i spory kawałek rozrywki na poziomie, ale upatrywać w tym znamion wielkości? Phi, przenieście akcję do znienawidzonego USA i z czystym sumieniem potwierdźcie, że to ważny, mądry film. Nie zostanie nic, bo cały tutejszy urok wypływa z meksykańskich krajobrazów i tylko z krajobrazów – nawet na garstkę kulturowych obserwacji się Cuaron nie zdobył.

Bardzo dobre! Metafora 'dojrzewania jako podróży na oślep niesprawnym pojazdem do nieistniejącego celu na podstawie mętnych i wewnętrznie sprzecznych wskazówek wyhalucynowanych przez narkomana na haju' podobała mi się bardzo. Podoba mi się też ogólne przesłanie o tym, jakimi palantami są mężczyźni (przecież nie tylko główni bohaterowie - starsi od nich ojcowie i mężowie też wypadają nieźle). A widoki tak piękne, że aż by się do Meksyku chciało pojechać (chociaż trochę odstrasza to, w jak kiepskich hotelach zatrzymują się bohaterowie).

Współczesne kino drogi po meksykańsku, czyli historia podróży w tak fizycznym, jak i metafizycznym wymiarze, podana w stylu, przywodzącym na myśl najlepsze opowiadania latynoamerykańskie. Streszczanie akcji mija się z celem, bo forma i nastrój tej opowieści są równie ważne jak sama jej treść, ale kompletnie wymykają się opisowi. Nie wierzcie w jednolinijkowe streszczenia: świetnie napisany, świetnie zagrany i pięknie zrealizowany film Cuarona to o wiele więcej, niż tylko opowieść o udręce i ekstazie stosunków damsko-męskich opowiedziana z perspektywy młodego chłopaka. Jest w nim życie i śmierć, radość i tajemnica – masę niesłychanie ważnych spraw, które aż nazbyt często stają się zbyt trywialne, gdy zacznie się o nich mówić. Do kina biegiem marsz!

Widząc przyjaciela po raz ostatni raczej nigdy nie sądzimy, że tak będzie. Zwykle żegnamy się z nim słowami 'do zobaczenia'. I o takim przemijaniu młodzieńczej przyjaźni, o wchodzeniu w prawdziwą dorosłość jest ten film. Cuaron w elementy wariackich młodzieńczych szaleństw, bardzio pikantnie zresztą podanych, zręcznie wplata elementy poważne, temat przemijania. Ale konstatacja jest smutna - dorosłość niczego nie zmienia na lepsze, z trudnych do polubienia szczeniaków wyrosną niewątpliwie wysoce antypatyczni dorośli. Bardzo ciekawa, choć nie dla wszystkich do zaakceptowania, forma, bardzo mądre przemyślenia.