Opowieść o nieuleczalnie chorej nastolatce, która zakochuje się w chłopcu lubiącym chodzić na pogrzeby i spotyka się z duchem japońskiego kamikadze z czasów drugiej wojny światowej.

Gus Van Sant niby po raz kolejny opowiada o młodości sprzężonej ze śmiercią, ale tym razem czyni to w sposób znacznie bardziej atrakcyjny niż w „Słoniu” czy „Paranoid Park”. Zamiast paradokumentalnej rejestracji z tamtych filmów mamy w „Restless” ekscentryczną wariację na temat „Attenbergu” połączoną z ekranizacją nieistniejącej powieści Murakamiego. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze znakomity soundtrack z wybijającym się na czoło „Sympathique” z repertuaru Pink Martini. Nadspodziewanie świetne kino.

Sporo złych recenzji, ale mnie ta opowieść ujęła, bo jest przewrotna, inteligentna i empatyczna. Van Sant naigrywa się z popularnych konwencji romantycznych, ale zdaje sobie sprawę, że sam porusza się w konwencji indie – programowo ekscentrycznej, lekko udziwnionej, po hipstersku cool. To film wizualnie przeczulony, napięty, wytężony jak emocje młodych bohaterów próbujących oswoić śmierć, pod koniec niemal buddyjski, dopuszczający bowiem równoległe światy i witający ostateczność ze spokojną akceptacją. Rozumiem tych, których „Restless” odrzuca, sam chwilami wątpiłem, ale wyszedłem z kina głęboko dotknięty.

Tak, zgoda, młodzi aktorzy grają bardzo dobrze. Poza tym jednak absolutnie nie polecam tego filmu ludziom, chodzącym do kina dla przyjemności (polecam, oczywiście, ludziom dowartościowującym się tym, że są tacy bardzo hipst). Dołująca opowieść o powolnym umieraniu na nieuleczalną chorobę, w której nic się nie dzieje. Chodzą i chodzą, snują się i snują. A potem umierają. Wiem, w realnym życiu też tak jest, ale za oglądanie realnego życia się nie płaci w kasie. Wyszedłem z kina „głęboko dotknięty” tym, że w ogóle na to przyszedłem.

Oswajanie śmierci przeestetyzowanymi kadrami i indie rockowymi kawałkami działa! Nawet ja ze swoją tanatofobią zdołałem przyjąć dzieło Van Santa spokojnie. Oczywiście, spokojnie nie oznacza bynajmniej – bez emocji, bo od tych film jest gęsty. Dodatkowy plus za duet Hooper jr i Wasikowska – aktorzy odnaleźli się w nietypowym dziele Van Santa bezbłędnie i pokazali, że zgodnie z przewrotnym przesłaniem filmu – ze śmiercią im/nam do twarzy.